Batık Gemiden Çıkan Altın Saat, 165 Yıl Sonra Sahibinin Ailesine Döndü!

Kuzey Amerika’nın devasa tatlı su kütleleri olan Büyük Göller, yüzyıllardır hem gemilere hem de insanlara mezar oldu. Sayıların tam olarak bilinmesi mümkün olmasa da ancak tarihçiler 17. yüzyıldan bu yana yaklaşık 6.000 geminin battığını ve 25.000 ila 30.000 kişinin boğularak can verdiğini tahmin ediyor. Uzmanlar, bu belirsizliğe rağmen 8 Eylül 1860 tarihinde, Chicago’nun kuzeyinde Michigan Gölü üzerinde seyreden Lady Elgin isimli buharlı yolcu gemisinin başka bir gemiyle çarpıştığı, belgelenmiş en ölümcül gemi kazasını inceliyor. Olay sonucunda 300'den fazla kişi hayatını kaybetti. Bu olay, dönemin kültürel hafızasına derinlemesine kazındı halk şarkılarına ilham oldu.

Lady Elgin'in çürümeye yüz tutmuş enkazı Michigan Gölü'nde dağılmış halde yatarken şaşırtıcı derecede iyi korunmuş bir eser yeniden gün yüzüne çıktı. Böylece yaklaşık 165 yıl sonra, som altından yapılmış bir cep saati, bu vapurun kurbanlarından birinin ailesine geri dönmüş oldu.

Resimli Gazeteciliğin Babası

Herbert Ingram, 27 Mayıs 1811'de İngiltere'nin Lincolnshire kentinde bir kasap ailesinin oğlu olarak dünyaya geldi. Kariyerine matbaa çırağı ve kalfa olarak başladıktan sonra gazetelerin içinde resimler olduğunda genellikle daha çok sattığını fark etti. Ancak bununla ilgili bir şey yapabilmesi için önce paraya ihtiyacı vardı.

Şansı yaver gitti ve Ingram 1842'de yeni patentini aldığı "Parr's Hayat Hapları" sayesinde küçük bir servet biriktirmeye başladı. Ingram, bu hapların efsanevi Thomas Parr adlı bir adamın tarifine dayandığını söylüyordu. İddiasına göre bu adam 152 yıl yaşamıştı. Parr'ın Hayat Hapları aslında hiçbir tıbbi fayda sağlamıyordu ancak Ingram’ın bu işten kazandığı para, gerçekten anlamlı bir işe girişmesine olanak sağladı.

İlaç sektörüne girdikten kısa bir süre sonra Ingram, The Illustrated London News gazetesini çıkardı. Rakiplerinden farklı olarak London News, her haftalık sayısında dikkat çekici illüstrasyonlar ve resimler kullanıyordu. Başarısı taklitçilerin önünü açtı ve Ingram bu sayede resimli gazeteciliğin babası olarak kabul ediliyor. 1860 yılına gelindiğinde, Ingram sadece önde gelen bir iş insanı değil, aynı zamanda İngiliz Parlamentosu'nun bir üyesiydi.

Ancak Michigan Gölü, bu ünvanlara aldırış etmedi. Amerika'da yeni haberler ve görseller toplamak amacıyla çıktığı gezide Ingram ve oğullarından biri de Lady Elgin'in yolcuları arasındaydı. Onlar da Lady Elgin’in batışında hayatını kaybeden yüzlerce yolcu arasında yer aldı.

Yeniden Keşif ve Eve Dönüş

Lady Elgin'in enkazı, kazadan tam 129 yıl sonra, deniz arkeologları tarafından 1989’da yeniden keşfedildi. 1992'de Hollanda kökenli tarihçi Valerie Van Heest de bu keşfi belgelemek için bölgeye gitti. Ancak aynı dönemde, başka bir dalgıç grubu da gemiyi ziyaret etmişti ve yanlarında bir hatıra getirmişlerdi. Van Heest, o anları şöyle anlatıyor:

Konum basına sızmıştı. Üç dalgıç, göl tabanında bir cep saatine rastladı. Altın bir cep saatiydi. Muzzam bir keşifti.

Eser 30 yılı aşkın bir süre boyunca depoda duruyordu. Onu restore etmek için çalıştıktan sonra, saati bulanlar sahibini tespit etmelerine yardımcı olması için Van Heest'e ulaştılar. Saatin üzerinde "H.I." yazması, saatin sahibinin Herbert Ingram olduğuna dair sağlam bir ipucuydu. Araştırmacıların yaptığı ek araştırmalar, Herbert Ingram'ın torunlarının hâlâ İngiltere'de yaşadığını ortaya çıkardı. Van Heest, onlarla iletişime geçip saatin kökenini doğruladıktan sonra memleketindeki müzenin tesadüfen ona adanmış bir sergi hazırlamakta olduğunu öğrendiğini belirtiyor. Van Heest, şöyle anlatıyor:

Ellerinde fiziksel bir eser yoktu. Ben ise onlara sadece bir eser değil, Herbert Ingram'ın kişisel saatini getiriyordum. Olağanüstü bir tesadüftü.

Saat, Ingram'ın memleketi olan İngiltere'nin Lincolnshire eyaletindeki Boston'da müze küratörlerinin bakımında olduğundan hem ailesi hem de halk, tarihi zaferleri ve trajedileri temsil eden somut bir kalıntıyı istediği zaman görebiliyor. Van Heest, sözlerini şöyle bitiriyor:

Saati iade etmek yapılması gerekendi. Bu olay, insanlara gemi kazalarının insanları ve aileleri nasıl etkilediğini hatırlatıyor ve 165 yıl geçse bile insanları ve kayıpları hâlâ önemsediğimizi gösteriyor.