M.Ö. 46 yılında Julius Caesar takvim sisteminde reform yaptı. İskenderiyeli astronom Sosigenes'in tavsiyesine dayanan Jülyen takvimi, bir Dünya yılının 365 günden biraz daha uzun olduğu gerçeğini hesaba katmak için her dört yılda bir artık gün içeriyordu. Modern koşullarda, gezegenin Güneş'in etrafında bir kez dönmesi için geçen süre 365.24219 ortalama Güneş günüdür. Dolayısıyla takvim yılları tam olarak 365 gün içeriyor olsaydı, her 4 yılda bir Dünya yılından yaklaşık 1 gün sapacak ve sonunda Temmuz (İng: "July",  Julius Caesar'ın kendi adıyla anılır) kuzey yarımkürede kış mevsimine denk gelecekti. Her dört yılda bir fazladan bir gün içeren artık yılın benimsenmesiyle Jülyen takvim yılı çok daha az kayacaktı. 1582'de 13. Papa Gregory, 400'e bölünemediği sürece artık günlerin “00” ile biten yıllarda meydana gelmemesi gerektiği konusunda daha ince bir ayar yaptı. Bu Gregoryen Takvim sistemi bugün yaygın olarak kullanılan sistemdir. Elbette, Dünya-Ay sistemindeki gelgit sürtünmesi Dünya'nın dönüşünü yavaşlatır ve günü her yüzyılda yaklaşık 1,4 milisaniye uzatır. Bu da bundan yaklaşık 4 milyon yıl sonra bugünkü gibi artık günlere gerek kalmayacağı anlamına geliyor.