Ödüllü Soru Yalnızlık neden var olur?

Ben yalnızlığın insan ortamında kendiliğinden var olduğunu; insanlarla ilişki kurmanın ek çabalar, ek uğraşlarla meydana çıktığını düşünüyorum. Kendimizle güzel vakit geçirmeyi öğrendikten, kendimizi sevdikten sonra yalnız kalmanın daha da güzel hissettirdiğini savunuyorum. Hayali dostlar oluşturmayı hiç denemedim çünkü yalnızken daha mutlu olduğumu farkettim şahsen. Kendimin en yakın arkadaşı yine benim ve bu inanılmaz güzel bir farkındalık boyutu. İçsel huzura kavuşmak yalnızken arkadaşlarla olduğuna göre çok daha kolay. Ben kendi yalnızlığımı bu yüzden, daha çok sevdiğim için var tutuyorum.

Yalnızlığın bana göre bazı sebepleri vardır. İnsan sosyal bir canlı, bu tarz sürü halinde yaşayan canlılar için yalnızlık bazı insanlara çok ağır gelebiliyor.

Yalnızlığın sebeplerine baktığımda iki seçenek gözüme çarpıyor. Ya bu kişi insanlar tarafından dışlanarak yalnız kaldı, yada “çevremde belirli kriterlere sahip olmayan insanlar olacağına hiç olmasın” düşüncesi. İlk durum insanı yoran bir şey, özellikle psikolojik açıdan.

Bu tarz durumlarda insan bir arkadaşım olsun, onunla takılayım ama benim kafamda olsun, diyebilir. Zihninde bir arkadaş oluşturmaya başlayabilir, fakat bu arkadaş ne kadar kullanışlı olur bilinmez. İnsan gibi çevresini merak eden ve odaklanan bir canlıda, zihinsel arkadaşa odaklanıp onunla sohbet etmek; ayrıca onunda yanıt oluşturması için çabalamak sağlıklı bir insan davranışı gibi değil sanki. Öte yandan bu durum takıntı halini alır ve birey sürekli zihinsel arkadaşı ile zaman geçirmeye başlarsa, sosyal ortamdan iyice kopabilir.

Arkadaşlık dediğimiz şey, görüş farklılıkları olsa bile birbirine saygı duymak ile oluşan bir yapı. Farklı düşünce yapısına sahip biriyle sohbet edip, bir şeyler üstüne kafa yorduğu bir yapı arkadaşlık. Bu fikir ayrılıkları ve farklı düşünce sistemleri olmadan insan nasıl gelişebilir ki?