Ne yaparsam yapayım, her günüm her anım aynı. Çürümekten kurtulamıyorum, ben ne yapacağım?

"Kendini dinle!"

Elindeki telefonu bırakamıyorsan bıraktığında ise suçluluk duyup "kaybettiğin" zaman için strese giriyorsan, kitap okumaya çalışıp bir süre sonra odağını toplayamayıp belki de 10. sayfada pes ediyorsan, vücudunda ve beyninde bitmek tükenmek bilmeyen bir halsizlik, bitmişlik varsa... Kendini dinlemeni öneririm. Uzun uzun nefes almanı ve nefesini dinlemeni. Bazen "bu bende işe yaramaz" diyip tekrardan yorganımıza geçip elimize telefonu aldığımız günler aslında denemekten ve çabalamaktan kaçıyoruz. Denersen ne kaybedersin ki?

Eğer buraya yazdıysan demek ki farkındasın. Farkında olduğun bir şeyi ise düzeltememek için şu anda hiçbir sebebin yok. Kendini dinle, nefeslerini, dünyayı. Yeni bir kapı aç kendine. Bazı meditasyonlar günlük yaşantının rutinleri içinde kendimizi kaybettiğimizde tekrar bulmamızı sağlarlar. Önce işe kendini bulmakla başlamalısın. Bir meditasyon, temiz hava ve biraz güneş. Reçetemiz bu... Sonrasında nelerden şikayetçi olduğunu düşün. Telefon? Odaklanamama? Yorgunluk? Hevessizlik? Sabırsızlık? Bunlardan nasıl kurtulacağını düşün. Örneğin telefonda gereğinden fazla zaman geçirdiğin uygulamaları silebilirsin. Ve bunun yerine kendine farklı bir söz verebilirsin. Öz disiplinini kurmanı sağlayacak ufak adımlar atmalısın. Örneğin günde yarım saat yürüyüş yapmak gibi. Bu senin psikolojik olarak 'to do list'inden bir maddeye bir tik atmak demek. Kendi üzerine yüklenip bütün bir gününü harika verimlilikte geçirmek için kendini şartlamana gerek yok. Emin ol birkaç küçük adım sana psikolojik olarak çok daha iyi hissettirecek ve sen bunun devamını getirmek için eskisinden çok daha güçlü uyanacaksın. Bunun için kendine inanman lazım. Olumlu cümlelerle hayatını ve kendini iyileştirmen lazım. Yapabileceğine inanman ve hatta hissetmen.

Bu yakındığın hissi tarif etmeyi dene. Ne renk geliyor aklına? Düşündüğünde vücudunda ne gibi değişimler oluyor? Kendine sinirleniyor musun? Öfkeli misin, yorgun mu? Sonrasında nasıl biri olmak istediğini düşün. O kişi olmak sana nasıl hissettirecek? Burada okuduğun yazılarla kendini o kişi yapabilecek misin yoksa harekete mi geçmen gerekiyor? Şu an neye ihtiyacın var? Kendini suçlama, sinirlenme ve öfkelenme. Kendini anla ve bundan sonrası için çabalamak için inan. O zaman değişimi başlatabilirsin.

**Fakat bu uzun süreli bir durumsa ve burada yazdıklarımdan daha ciddi bir ruh halin varsa veya fiziki semptomlar gösteriyorsan bir uzmanla konuşmaktan çekinmemen gerektiğini düşünüyorum.

**Ben kendi depresyon sürecimden sonra yaşadığım ufak düşüşleri ve boşluk durumlarını bu anlattığım yöntemlerle büyümeden geçirdim. Bu nedenle bu anlattıklarım sadece kendi deneyimlerim ve birkaç uzmandan duyduklarım. Kendine iyi bak!

Dar Açı Sendromu!

Derin bir nefes al ve azıcık geri çekil.

1.Hiçbir gün aynı geçmez. (Öyleymiş gibi görünse de)

2.Çürüme bir süreçtir ve engellenebilir.

3. Zamanı gelmemiş meyve her zaman ham tat verir, olgunlaşmasını beklemeyi bilmek lazım.

4. Can sıkıntısı her zaman kötüye işaret etmez. Bazen bir çıkış arayışının son adımlarıdır ve sabır ister.

5. Bu soruyu sorma cesareti bir arayışın ve çabanın da işaretidir, kıymeti bilinmeli.

6. Bizi de aşan siyasi-sosyal vb. süreçler vardır ve bunlarla bireysel değil, bizcil olanlarla birlikte ve ancak örgütlü olarak mücadele edilir. Kendimize haksızlık edemeyiz.

7. Bizi boğan süreçler her daim olacaktır ve yaşamın olağan seyrine uygundur. Bizi boğan süreçleri bir bütün olarak görebilmek için bazen daha geniş bir açıdan ve gerekirse dışına çıkarak bakmak gerekir.

Bu duygu, vicdanını yitirmiş bir dünyada vicdanına hesap vermek zorunda kalan her insanın duygusu. Bunca kirliliğin içinde temiz kalabilmek bile bazen iyiye ve umuda yönelik yeteri kadar güçlü hem bir işaret hem de bir motivasyon aracı olabilir.

Bunca yozluğun, yabancılaşmanın ve çürümenin olduğu coğrafya ve toplumlarda bu daha da hayati bir önem taşır.

Şayet temel öğretimiz “her koyun kendi bacağından asılır” öğretisi ise bu derdin dermanı yoktur ve eninde sonunda beyaz bayrağı çekeriz.

Yok şayet temel öğretimiz “sorun sorunu görenindir” öğretisi ise; bu öğreti bize direnmeyi, ısrarı ve sabrı öğütler. Ve nihayetinde sorumluluğu ele alıp ve “ya bismillah” deyip bir yerden kendi rengimizi, biz gibi düşünüp kaygılananlarca birlikte çalmayı…

Zor… Cidden zor fakat imkansız değil…Sevgiyle…

"Neler yapabilirim, neler yapmalıyım, neleri yapmaktan zevk alıyorum ve neden bunları-bunları yapmak hoşuma gidiyor?"

gibi düşünceleri ve soruları çok sık düşünerek, tabiri caizse bu düşüncelerle mücadele ederek zihnini daha henüz herhangi bir şeyi yapmamışken "olumluluk algısına" boğuyorsun. Bunun yerine tam tersi olan soruları kendine sorsan, yapabildiklerinle değil de neyi-neden yapamadığın ile yada yapamayacağın ile uğraşırsan;

"bunları-bunları neden yapamam, yapamıyorum, yapmamam gereken şeyler ne, şunları-şunları yaparken ya da birilerinin yaptığını gördüğümde neden hoşuma gitmiyor, neden rahatsız oluyorum?"

bu doğrultuda düşünürsen ve kendine bu gibi tenkitlerde bulunacak olursan; bahsettiğin sorununa müthiş bi' çözüm bulmuş hâlde bulacaksın kendini. Güven bana dostum, başaracaksın..

Her günün aynı, her anın aynı geliyor ve içinden çıkamadığın bir döngüde sıkışmış gibi hissetmek gerçekten zor. Bunu yaşamak çok normal, birçok insan böyle dönemlerden geçer. En can sıkıcı yanı da, değişmek istediğin halde değişen hiçbir şey olmaması, o boşlukta kalmak. Ama bilmeni isterim ki, değişim hemen olmaz, sihirli bir dokunuşla hayat anında farklılaşmaz. Asıl olan, küçük adımlar atabilmek.

Mesela, kendine çok büyük hedefler koymak yerine, günlük hayatında küçük farklılıklar yaratmaya çalış. Bir kahveni farklı bir şekilde yapabilir, başka bir yol deneyebilir, yeni bir şeyler okumaya ya da dinlemeye başlayabilirsin. Önemli olan, ‘bugün farklı ne yapabilirim?’ diye sormak ve buna ufak da olsa cevaplar bulabilmek. Bu küçük hareketler zamanla birikir ve seni o bataklıktan çıkarmaya başlar.

Elinde hiçbir şey kalmamış gibi hissettiğin anlarda, bu duygunun seni tamamen ele geçirmesine izin verme. O his bile aslında içinde değişmek isteyen bir enerjinin varlığını gösterir. Kendine karşı nazik ol, hatalarına, zorlandığın anlara rağmen kendini suçlama. Kendine zaman tanı, acele etme. Değişim sabır ister.

Biliyorum, bazen en basit şeyleri yapmak bile çok zor geliyor. Ama unutma, her küçük adım, ne kadar küçük olursa olsun, ilerlemedir. Ve en önemlisi, bu süreci tek başına geçirmek zorunda değilsin. Dışarıdan destek almak, birilerine açılmak, bazen sadece düşüncelerini paylaşmak bile rahatlatıcı olur.

Unutma, hayatın en karanlık anları bile, sabırlı ve cesur olanların ışığıyla aydınlanır.

Önce kendini bil, etrafını tanı, Sigmund Freud'a göre insan kişiliği karmaşıktır ve birden fazla bileşene sahiptir.Gündelik yaşantının aynı olması nedeniyle kendini suçluma ve kimseyi suçlama, yaptıklarının sorumluluğunu almak bazen sıkıcıdır.Ekranlarda okuduğumuz ya da izlediğimiz çoğu şeyler bizim için kalıcı nitelikte olmayabilir,deneyimlerimiz ile birlikte kazandığımız sonuçları ileriye taşımak yalnız olmadığımızı düşündürüyor.Nasıl bu ekranlarda paylaşımlar ve bilgilerin hepsini bilemeyeceğimiz gibi ihtiyacımız olan ve merak ettiğimiz şeyler ile mutlu olmayı öğrenmeliyiz. "şeyler" sadece veriler değil bazen düşündüklerimiz, hayal kurduğumuz geçici ve mutlu eden şeylerin etrafında yaşadıklarımızda olabilir.Her şeyi kafaya takma!(çünkü şey...yani şeyler çokkkk) Basit bir defter al,yaz yaz

1.Nasıl bir insanım?(Ego,Süperego...)

2.Nerede yaşıyorum,Evini yaz(senin için anlamı nedir?) Yaşadığımız il, ilçe nasıl bir yer (tarihi,kültür vs.) hakkında yazılar oku ve kendin için ne ifade ediyor bu yaşadığın yer?

3.Hangi kelimeleri gün içinde en çok kullanmayı seviyorsun ve neden?

4.paylaşmak senin için nedir?Yaşadığın toplum senin için ne anlama geliyor? ...gibi.

Basit ve senin kendini bulduğun sorulara basit cevapları defterine yaz.

Aslında benim çok sevdiğim bir felsefi düşünürü, yazar, akademisyen "Yaratıcı Aklın Sentezi" _Server Tanilli kitabı var, sana bunu alıp okumanı önerebilirim.