En sevdiğiniz motivasyon sözü nedir?

En sevdiğim motivasyon sözü, Nikola Tesla'nın o berrak dehasından dökülen şu cümledir:

Yalnızlık icadın sırrıdır; düşünceler ancak o zaman doğar.

^[1] Bu söz yaratıcılığın gerçek doğasını ve bilimin derinliklerindeki sessiz gücü kusursuzca tarif ediyor. Çünkü en büyük buluşlar, kalabalıkların gürültüsünde değil, sessizliğin dingin atmosferinde şekillenir. Tesla'nın yalnızlığına çekilip dünyayı değiştiren icatlarını tasarlaması gibi, kendi zihnimizin derinliklerinde de, sessiz ve cesur bir yalnızlığın içinde gerçek potansiyelimize ulaşabiliriz.

Teslim Olma, Umutsuzluk Yasak!

Her duygu olağandır. Korku, kaygı, öfke, üzüntü, keder ve hatta mutluluk bile... Ve nicesi... Hepsi olağandır ve bizlere aslında bir şey söyler. Tıpkı bir ön uyarı sistemi gibi. Burada mesele bu duygulara ket vurup onları yokmuş gibi varsaymak değil, onlara saplanıp buraya kadar demek hiç değil. Mesele öznenin (patronun) biz olduğu üzerinden ve sayısız zorluktan alnının akı ile geçmiş bir genetiğe hürmeten bu duygulara teslim olmamaktır. Ve özellikle umutsuzluk söz konusu olduğunda.

Deprem gibi bir yıkım sonrası halkın karşısına koyduğumuz ve işe yaradığını net olarak gördüğümüz çok etkili bir motivasyon sözü: Umutsuzluk yasak...Halen de geçerli...Sevgiyle...

Düşmanlarınız sizi değiştirebilir, dostlarınız sizi yok edebilir, fakat yalnızca siz kendinizi yükseltebilirsiniz.

Friedrich Nietzsche

ne olursa olsun, önünüze hangi engeller çıkarsa çıksın, dostlarınızın hatta yeri gelir ailenizin bile karşınızda yer alabileceği bu hayatta kendinizi gerçekleştirebilecek ve yüceltebilecek kişi hep yine siz olacaksınız. bunu bilerek yol almak sizi çok güçlü birey yapacak

Hayatım boyunca beni hep devam etmeye zorlayan ve her seferinde hala bir seçeneğimin olduğunu bana hatırlatan bu söz şuan burada olmamın sebebidir:

İntihar düşüncesi muazzam bir tesellidir. Onun sayesinde insan birçok karanlık geceden sağ çıkar.

Friedrich Nietzsche

Tüm Reklamları Kapat

^[1] Bazen öyle anlar oluyor ki hiçbir çıkış yolu yok gibi görünüyor. İnsan, bahsi geçen bu karanlık gecelerde boğulduğunu hissettiğinde, aslında her zaman alternatif bir seçeneğin olduğunu fark etmek garip bir şekilde huzur veriyor. Bu, ölümü bir çözüm olarak görmek değil, yanlış anlaşılmasın; aksine, yaşamın üzerindeki kontrolünü hatırlamak demek. Ama aynı zamanda bu düşünceyi benimsemem, yaşama olan bağlılığımdan ya da umudumdan da değil, aksine bağımsızlıktan ve umursamazlıktan kaynaklı. Her zaman son kararı verebilecek ve herşeyi bitirebilecek olmanın farkındalığı, psikolojik bir güvence görevi görüyor aslında.

Hayat bazen ağır, bazen de saçma olabilir evet, ama ne zaman bu sözü düşünsem, çaresizliğin içinde sıkışıp kalmak yerine tam da o bitik anda, absürd bir şekilde, devam etmeyi seçtiğimi fark ediyorum. Çünkü bu düşüncenin beni ulaştırdığı sonuç şu: Gerçekten gitmeyi seçebilen biri, kalmayı da seçebilir. Belki de asıl güç, bu farkındalıkta yatıyordur kim bilir? Hayatımda çıkmaza girdiğim herhangi bir anda bana yardımcı olan şey, günün sonunda "her şey benim elimde." diyebilmek. Hem yaşama dair cesareti hem de ölüme dair korkusuzluğu aşılıyan bu söz, "en fazla ne olabilir ki?" ekini de beraberinde getirerek, varoluşsal sancıları bir nebze hafifletiyor. Bu yüzden de Nietzsche'nin bu cümlesine kelimesi kelimesine katılıyorum ve hafızamın özel bir köşesinde saklıyorum. Çünkü ne zaman düşünsem; bana, hiçbir şeyin beni zincirleyemeyeceğini ve bir çıkış kapısına her zaman sahip olduğumu hatırlatıyor; asla elimden alamayacakları tek seçeneği. Bu da aslında motive etmekten de öte, beni hayatta tutuyor. :)

Sadece yap,Sadece devam et!

Bir şeyi yapmaktan vazgeçeceğimiz zaman(işte bir ders ödevi olur bir ev işi bir şirket işi) genellikle kendimiz o işi motivasyon eksikliğinden bıraktığımızın veya yapmak istemediğimizin farkındayızdır. Kendimizi yer yer küçük düşürecek şekilde sorgularız. Yaptığımızın da farkındayızdır ama ne iştir bir türlü kavrayamayız.

Buna benzer bir anı yaşadığımda karşıma o kısa söz çıkmıştı:

Sadece yap,sadece devam et...

Yaptığımız işi bıraktığımızda ve doğamız gereği kendimizi veya etrafımızdakileri suçladığımızda,sebep aradığımızda bütün bunlara zaman harcamak yerine işimize ne kadar sevmesekte devam etmek etkili oluyor.

Çünkü fikrimce motivasyon bu tür sözlerden başka sadece yaptığımız işe devam edince de kendiliğinden gelişiyor ve bu doğal denilebilecek motivasyonu yaşayınca insan bir sonraki aynı davranışlarında da benzer tepkiyi gösterebiliyor. En azından bende işe yarıyor:)