Arkeen Eon'da, yani yaklaşık 4 milyar ila 2.5 milyar yıl önce, Dünya'nın yüzeyi bugünkü gibi kıtaların nazikçe kaydığı, volkanların patladığı bir yer değildi. Aksine, gezegenimiz kaynayan magma okyanusları, devasa lav akıntıları ve sıkça meydana gelen meteor bombardımanları ile kaplıydı. Ancak bu kaosun ortasında, modern levha tektoniğinin temelleri atılıyordu. Bu süreci başlatan mekanizmalar birkaç farklı faktörle ilişkilidir ve bilim insanları hala bu dönemi çözmeye çalışıyor.
Öncelikle, gezegenin içsel dinamikleri en önemli etkenlerden biriydi. Arkeen Eon’da Dünya'nın iç ısısı bugünkünden çok daha yüksekti ve bu da mantonun içinde konveksiyon akımlarını tetikliyordu. Bu konveksiyon akımları, mantodaki sıcak malzemenin yükselmesine ve soğudukça batmasına neden oluyordu. Bu hareketlilik, tıpkı bir kaynayan çorba tenceresinin üstünde oluşan kabarcıklar gibi, yavaş yavaş ilk ilkel levhaların ortaya çıkmasına yol açtı.
Arkeen Eon'da mantonun buharlaşma oranı yüksek olduğu için manto-kabuk etkileşimleri daha dinamikti. Bu dönemde volkanik aktivitenin sıkça yaşanması, litosferin soğuyup sertleşmesini sağladı. Yani, gezegenimizin yüzeyini oluşturan kabuk, zamanla daha katı ve kırılgan hale geldi ve birbirinden ayrılan, çarpışan ve kayan levhalar oluşmaya başladı.
Bu süreci hızlandıran bir diğer önemli etken, o dönemde Dünya'ya çarpan devasa göktaşlarıydı. Bu çarpmalar, yeryüzünde devasa çatlaklar ve yarıklar açarak ilkel levhaların birbirinden ayrılmasına yardımcı oldu. Göktaşı çarpmaları sırasında açığa çıkan büyük miktarda ısı ve enerji, kabuğu eritti ve bu eriyik malzemenin yeniden soğuması sırasında kabukta yeni levhalar meydana geldi. Bu, levha tektoniğinin ilk hareketlenmelerinin yaşanmasını sağladı.
Bir diğer önemli mekanizma da, okyanusların oluşumu ve kimyasal süreçlerdi. Arkeen Eon'da suyun gezegenin yüzeyinde yoğunlaşmaya başlamasıyla okyanuslar oluştu. Bu okyanusların varlığı, litosferin soğumasına ve katılaşmasına katkıda bulundu. Ayrıca suyun litosferi zayıflatarak kırılmasına yardımcı olduğu düşünülüyor. Bu sayede levhaların birbirine göre hareket edebilmesi için gerekli olan sürtünme kuvveti azaldı ve levha tektoniği süreci hız kazandı.
Sonuç olarak, Arkeen Eon'da modern levha tektoniğini başlatan mekanizmalar, mantodaki konveksiyon akımları, göktaşı çarpmalarının yarattığı enerji, volkanik faaliyetler ve okyanusların yüzeydeki soğutucu etkisinin bir araya gelmesiyle ortaya çıktı. Bu faktörlerin birleşimi, bugün üzerinde yaşadığımız gezegenin dinamik yüzeyini oluşturdu ve levha tektoniğinin temelini attı.[1][2][3][4][5][6][7]
Kaynaklar
- C. J. Hawkesworth, et al. (2006). Evolution Of The Continental Crust. Nature, sf: 811-817. doi: 10.1038/nature05191. | Arşiv Bağlantısı
- K. C. Condie. (2011). Earth As An Evolving Planetary System. ISBN: 9780123852274. Yayınevi: Academic Press.
- C. Herzberg, et al. (2010). Thermal History Of The Earth And Its Petrological Expression. Elsevier BV, sf: 79-88. doi: 10.1016/j.epsl.2010.01.022. | Arşiv Bağlantısı
- M. J. V. Kranendonk. (2018). Earth's Oldest Rocks. ISBN: 9780444639028. Yayınevi: Elsevier.
- J. H. Bédard. (2006). A Catalytic Delamination-Driven Model For Coupled Genesis Of Archaean Crust And Sub-Continental Lithospheric Mantle. Elsevier BV, sf: 1188-1214. doi: 10.1016/j.gca.2005.11.008. | Arşiv Bağlantısı
- J. Korenaga. (2013). Initiation And Evolution Of Plate Tectonics On Earth: Theories And Observations. Annual Reviews, sf: 117-151. doi: 10.1146/annurev-earth-050212-124208. | Arşiv Bağlantısı
- R. J. Stern. (2005). Evidence From Ophiolites, Blueschists, And Ultrahigh-Pressure Metamorphic Terranes That The Modern Episode Of Subduction Tectonics Began In Neoproterozoic Time. Geological Society Of America, sf: 557. doi: 10.1130/G21365.1. | Arşiv Bağlantısı