Git gide bireyselleşen toplum hakkında düşünceleriniz nelerdir?

Bu esasen dünyanın dinamizmine bağlı ortaya çıkmaktadır, günümüz insanı hiç olmadığı kadar birbirine muhtaç ve sosyal bir varlık haline dönüşmüştür. Ancak buna rağmen asosyalleşme çok geniş kitlelere yayılmıştır insanlar tek başına yaşamayı tercih etmeye başlamıştır.

Ya da tercih ettirilmiştir, zira insanlar bir arada arada kalırsa din dil ırk görüş görüş ayrılığına bakılmaksızın sistemdeki sorunlara karşı örgütlenmeye başlarlar. Üstelik bunu çok kuvvetli bir şekilde yaparlar, modern sistemler tabii ki kendilerine karşı oluşabilecek örgütlenmeler istememektedir. Bu istekleri doğrultusunda insanları yalnızlaştırıp muhtaçlaştırma yönünde adımlar atarlar.

Şu an şehirlerin içerisinde yalnız yaşayan milyonlarca insan aslında kendi başına hayatta kalamayacaklardır. Tabii ki bunda gelişen teknolojinin de etkisi büyüktür zira insanlar arzu ve keyifleri için teknolojinin çok çeşitli alanlarında ki nimetlerine sahipler. Film izlemek için sinemaya gitmeye gerek yok, yemek yiyebilmek için dışarıya gitmeye gerek yok, alışveriş için gerek yok, sosyalleşmek için dışarıya gitmeye gerek yok. Evrimsel süreçte diğer canlılarda olduğu üzere insanda da enerji ile çok yakından alakalıdır. Enerji her ne kadar tasarrufa uğrarsa canlılık yaşamını sürdürme konusunda o kadar avantajlı bir haline gelir. Evden çıkmadan ihtiyaçlarımıza gidermek hem tembelliğimize, hem psikolojimize, hem de evrimsel sürecimize etki etmektedir. Ama tekrar söylüyorum bireyleşme yalnız başımıza güçlü olduğumuz anlamına gelmemektedir, çünkü yaşamamız endüstriyelleşmiş bir hale gelmiştir.

Kısaca toparlayacak olursak, insanların bireysel yaşamı tercih etmelerinin yegane sebebi günümüz dünyasının dinamiklerini yetişebilmek için sistemin bize sunduğu alternatif yolları seçme zorunluluğu ve tembelliğe olan yatkınlığımız. Sistem insanları sosyal bir algı yaratarak aslında tekilleştirmektedir insanlar da açıkçası bu düzene karşı çıkma taraftarı değiller. Bu sistem için iyi bir şey, insanlar bireyselleştikçe örgütlenme azalacaktır, bireyselleri yönlendirmek, baskı altında tutmak ve manipüle etmek kolaylaşır. Belki bizler değil ama bizden sonraki birkaç on nesil sonraki insanlar kesinlikle bu yaşam tarzımızın cezasını çekecekler.

Bunun gerekli olduğunu düşünenler arasında yer alıyorum. Bence insanlar kendi çıkarlarını belli ahlaki kurallar çerçevesinde belirler ve önemserse toplum gelişir. Toplumun -özellikle ekonomik- anlamda gelişmesi için bireysellik şart. Buna en büyük etkenlerden biriside maalesef çağımızın getirdiği şartlar. Bitirmeden önce altını çizmem gerekir ki bu bireysellik belli kurallar çerçevesinde olmalı aksi hâlde kötülüğü içinde barındıran kişiler rayından çıkabilir.

İRADİDİR VE GÜNAHI ÇOK OLANIN HEDEFEİDİR!

Toplum bireyselleşmez. Ancak toplum olma vasfı aşındırılır ve toplum olma vasfını yitiriş hızına bağlı olarak toplumun temel yapı taşları, bireyler bireyselleşir.

Bireyselleşme hızı toplumun toplum olmasından kaynaklı değer yargılarının, çimentosunun ayrıştırılma hızı ile doğru orantılıdır.

Bu bireyselleştirme aşama aşama ve iradi olarak egemenin , “günahları” oranında ve er ya da geç hesap sorulacağı kaygısı güdümünde olur. Önce yalnızlaştırır. Yalnızlaşanın korkularını büyütür. Korku büyüdükçe , yalnızlaşan bir yol ayrımına gelir ve bir tercihte bulunur. Ya benzerleri ile özüne dönmek( toplumsallığa) ve direnmek ya da onu yalnızlığa mahkum eden güce yamanarak medet ummak.

Bu aşamanın sonrası özünü kaybetmedir. Sosyal (toplumsal) bir varlık oluşunun inkarıdır ki buna “YABANCILAŞMA” adı verilir. Üçüncü aşama yozlaşmadır. Ki bu; inkarın da ötesine geçip artık egemen gücün bir aparatı olarak kendisine reva görülen ve onu insanlığından (toplumsallığından) eden süreçleri başkaları için de yeniden üretme misyonunu dayatır.

Bundan sonrası bir bütün olarak toplumun ağırlıklı çoğunluğunun toplum olma vasfını yitirişidir ki buna da toplumsal çürüme adı verilir.

Bugün egemen kapitalist sistemin , insana , doğaya ve yaşama , bilimsel olarak ispatlı olduğu üzere, düşmanca duruşunun sorunsuz idamesi için zaruri yöntemidir. İtiraz edenin buna direnmek dışında ve evrimsel süreçlerin bize emrettiği “toplumsallık” ta ısrar dışında bir seçeneği yoktur. Buna coğrafyamızda ; alenileşen (safların akıl temelli ve sınanabilir netlikte belli olduğu durumlar için) “YA HERRO YA MERRO” adı verilir.

İnsan sosyal (toplumsal) bir varlıktır. Onu bu güne getiren temel ölçüt budur. Bunu kaybettiği gün insan olma vasfını da yitirdiği gündür. Bunu dayatan süreçlerin üçüncü bir yolu yoktur. Ya biat ve itaat ya direnç ve itiraz…

Bireyselleşme ile birey olabilme çok farklı şeylerdir. İlki kendini toplumdan yalıtmadır. İlk başta sarhoş özgürlüğü tadı verir fakat ayılınca iş işten geçmiş olur. Kendini biatın ve koşulsuz teslimiyetin kör delhizlerinde bulur.

Öteki ise( birey olabilme) bir toplum içinde, toplum olma vasfını yitirmeden rengini koruyabilme ile ilgilidir. Ayrıştırıcı değil aksine birleştiricidir. Bir çiçek bahçesinin renkareng oluşuna, katkı sunmaya talip olma işidir.