Neden bu hayatı yaşamalıyım, neden intihar etmemeliyim?

yaşamak güzel şey çünkü.

aşık olmak güzel şey, eski dostlarınla barda buluşup sarhoş olmak güzel şey, gecenin bir vakti balkona çıkıp Orhan Veli Kanık'ın şiirlerini okumak güzel şey, kulaklığı takıp Duman dinlemek güzel şey. sanatla, sporla, bilimle, felsefeyle uğraşmak güzel şey. çok çalışıp başarı kazanmak, başka insanları tanımak, yeni bir yemek denemek, kitap okumak üzerinden yeni düşünceler edinmek güzel şey.

hayat gridir, hiç kimsenin hayatı bembeyaz yada simsiyah değildir. ayrıca çok zordur ve adaletsizdir de. ama buna rağmen hayat güzeldir. tamam Türkiye'de yaşıyoruz, burda ekonomik sıkıntılarımız var, bazı şeyler istediğimiz gibi gitmiyor, bazen istediklerimizi yapamıyoruz, bundan herkes kötü etkileniyor. ama bütün sorunlarının gelip geçici olduğunu hatırlatırım. her zaman mutsuz yada mutlu olamaz bir insan her şey dengededir. mutsuz olduğun kadar mutlu olacaksın, sevildiğin kadar sevileceksin.

intihar etmek çözüm değil her şeye elveda demektir. öldükten sonra da ne olacağı da muamma. en doğrusu sorunların çözümü için daha çok çalışmak ve olabildiğince vakti doğru kullanmak, keyifli vakit geçirmek. herkes bir gün ölecek, yaşamak bu doğumla ölüm arasında ne yaptığımızdır. yani sana yaşamak için sebep veremem bu sebepleri sen yaratmalısın.

Bu felsefi bir konu. Size net ve doğruluğundan emin olacağımız bir cevap vermek zor. Versek de bu cevapların sizin için bir cevap teşkil edeceğime emin olmak olanaksız. Yoruma açık ve değişken bir soru bu.

Ama basitçe "zaten öleceğiz, neden intihar edelim ki?" demek bile yeterli olabilir. Ölmek için acelemiz ne? Bizi bekleyen güzel ne var ki ölümde, bir an önce ölmek isteyelim?

Dünyaya kendi tercihimiz dışında, ebeveynlerimizin evrimsel üreme içgüdüleri ve istekleri ile gelmişiz. Bu hayli ucuz bir varoluş biçimi ama bizi var eden şey bu değil aslında. Algılarımız, duygularımız, becerilerimiz, yeteneklerimiz, kişiliğimiz. Bunlar sayesinde Dünyadaki çok güzel, çok mutlu edici sayısız şeyi deneyimleme olanağına sahibiz. Bunları deneyimleyip, yaşayıp, bunlara katılar yapıp makul bir süre hayatta kalıp ölmek daha iyi bir seçenek gibi görünüyor.

Ayrıca varlığımızı mümkün kılan ve bize fark ettiren şeylerden biri de güç ve mücadele. Rush filminde enfes bir replik var: "Ölüme ne kadar yakın olursan, yaşadığını o kadar fazla hissedersin" Bu mücadele, direnme, zorlanma hissi hayatın gücünü ve varlığını hissetmemize yardımcı olan bir şey. O nedenle bizi hayattan koparan, hayattan uzaklaştıran etkilerle mücadele etmek de bir varoluş biçimi. İster felsefi, ister maddi mücadele. O nedenle mücadele etmek hayatın zaten kendisi. Bunu bırakmak, fiziken hayatta olsak da manevi olarak bir anlamda ölümle eşdeğer. Buna göre de "neden intihar etmemeliyiz?" sorusu bile mücadelenin var olduğunun göstergesi.

Özetle... Tek bir hayatımız var ve çok da uzun sürmeyecek. Onu daha da kısaltmamak için bence yeterince nedenimiz var.

İnsanda doğal olarak merak etme gibi bir dürtüsü vardır ölüm ve öteside meraktan bizi çıldırtan bir konudur insan kendini mutsuz çağresiz yada tam tersi huzurlu ve coşkulu hisederken bunu ölümele bagdaştıra biliyor kişi çok negatif duygular barındırsa kendisini bu belirsiz boşluğa atarsa nihayi huzura erişeceğine inanıyor ve Fiziksel ve zihinsel sorunların çözülücegine inanır.pozitif duygularda ise ölümü güzel bir son yada başlangıç yeni ve ilginç bir deneyim olarak adlandırılır elbete bu iki düşüncede sağlıksız intihar bilinçli bir şekilde kendi sonunu hazrlaması ve bunu deneimlemesi kişiyi cezbeder ve kişide hali hazırda bulunan merak duygusu uyanır ve kişi bu evrendeki hayatına son verir ama bu asla doğru değil nasıl doğal yola doğduysak öylede ölmeliyiz ve ayrca müslüman bir insan bunun ne derece yanlış ve Allah ın kesinlikle haram etiği bir davranış olduğunu Kuran'da söyleimştir (kendini tükenmiş hissediyorsan aynada kendine bak sen milyarda bir sin teksin bunu ne kadar değerli olduğunu düşünüyormusun intihaı merak et ama asla uygulama ✋)

Kendi deneyimimi anlatayım: Hep bir merak vardı. Ne olacak? Dünya gün geçtikçe nasıl bir yere dönüşecek? diye merak ederken, yarım yüzyıl geçti. Bir de "var olmak ve bir bilince sahip olup bir şeyler hissedebilmek" mucizesi vardı... Gerçekten çok sıradışı bir şey... Fakat günün sonunda ikinci bir mucize olma olasılığı sıfıra yakındı. Dükkanı, yani bilinci kapatıp, tam bir tekilliğe, (hiçlik yerine böyle tarif edebildiğim bir şeye) dönmek kaçınılmaz ve, en azından benim için genelde istenebilir bir şey olma halini de korur gibiydi. Sanki evrenin beni bilinç sahibi etmesi biraz gücüme gitmişti, çünkü zamanla bedeli ağır geliyor gibiydi...

Korkmamak. İntihar edenleri korkak tarif ediyorum. Çünkü hayatın zorluğundan korkup kaçıyorlar. Hayat zor olabilir bu gayet normal bir durum. Bu yolda önemli olan nasıl tepki vereceğindir. İntihar düşünülmeyecek bi tepki olmalı. Geride kalan o kadar insanı düşününce bu böyle. Bencil olmamalı insan. Hayatın zorluğuna, pisliğine karşı direnmeliyiz. Dünyayı daha güzel bir hâle getirmenin bir yolu olmalı. İntihar edip kaçmak bizim için yol olmamalı. Çünkü dünya düzeni bu şekilde düzelmez. Birinin zorluğuna karşı hep beraber tepki gösterip iyileştirmek lazım. Dünya güzelleşsin. Hep beraber başarmalıyız bunu. İnanıyorum.