Tanrıya inanmamanızın sebepleri neler?

Tanrı'ya inanmak veya inanmamak, kabul etmek veya reddetmek için sayfalarca anlamlı (ya da çoğunlukla anlamlı gibi gözüken) ifadeler yazabilirsiniz. Bunlara hiç gerek yok. Tanrı'ya inananların asıl inanma nedeni inanma ihtiyacı hissetmeleridir. İnanmayanlar ise inanma ihtiyacı hissetmezler.

Tanrı ya da Allah'ı kim yarattı, kendini yok edebilir mi? gibi sorular sorabilirsiniz, bunlar oldukça güzel ve mantıklı sorulardır. (Hatalı veya saçma olduğunu söyleyenlere aldırmayınız.)

Tanrı kavramı, hayatta kalmak ve üremek üzere evrimleşen beynimizi aşan bir konudur. O yüzden insani mantık ile sorduğumuz bu "güzel sorular"ın Tanrısal, insani mantığın üstünde cevapları olabilir, bilemeyiz ve anlayamayız. Ama böyle bir durumda bilmediğimiz gerçeğini kabul etsek bile bilmediğimiz bir varlığa sığınmış oluyoruz. Diğer sonsuz olasılıkları düşünenler ve bu olasılıklardan hangisinin doğru olduğunu bilmediğini kabul edenler şöyle düşünebilir:

Tanrı olasılığının doğru olduğuna ya da daha olası olduğuna inanmak için bir sebebim olmadığı için bu konuyu yok sayıyorum, ikna edebilecek kadar sağlam argümanlar gelirse düşüncemi gözden geçirebilirim ama şu anda inanmak için bir sebebim de olmadığı için inanmamayı seçtim.

Bunu söyleyerek bir olasılıktan, var oluşu anlamaktan kaçmış olmazsınız. Sadece bilinmeyen sonsuz olasılıklardan birini de bilmediğinizi kabul etmiş olursunuz ve inanma ihtiyacınıza göre bir tutum, tavır takınmış olursunuz.

Tanrıya inananlar onun iyi, vicdanlı biri olduğunu savunur. Benim ilk tanrı hakkında sorgulamam, eğer tanrı varsa ve sonsuz güçte ve kusursuzsa neden bizim gibi aciz varlıkları yaratıp taptırsın ki? ve tapmayınca cezalandırsın? Bunun şımarık bir çocuktan farkı ne? biz tanrının ego tatmin oyuncakları mıyız? Sonrasında bilim. İnsanların şak diye var olması (Hz. Adem) ve tanrıyı insanların aslında kaçar yol olarak kullandıklarını görmek de bir sebep. Mesela insanlar evreni bilmiyorlardı, nasıl var olduklarını bilmiyorlardı ve bu sorulara cevap bulamayınca tanrıyı yarattılar ve tüm sorulara bir cevap bularak kendilerini kandırdılar.

Bir şeyin neden sonuç sürecini yani nasıl olduğunu anlamak o şeyin varoluşunu açıklamaz. Varoluşa dair temel sorular bitmiş olmaz ve öylece yerinde durur. Bu nedenle bir şeyin 'nasılını' açıklamak nedene dair bir açıklama değildir veya en azından çok sınırlı bir açıklamadır. Bu nedenle nasıl ile yetinenler bu sınırlı cevapla yetinmiş olurlar. Varoluşa dair soruların bitmiyor oluşu varoluşun sonsuz bir özle ilişkilendirilmesini gerektirir. Bir şeyin kendi kendine var olmasının ( zamansız olarak hep var olma) imkansızlığını düşünenler herşey önce bu evrende gördükleri öğrendikleri bir düşünce alışkanlığı ile zaten en baştan o şeye bir başlangıç atfetme zorunluluğunu hissederler ve bu nedenle de aslında evreni kriter alırlar çünkü bildikleri tüm varoluşlar evrende başlangıcı olan bir durumdadır. Bu düşünce alışkanlığı esasen bu kişilerin zihninde mutlak bir algılama biçimine dönüşmüştür. Oysa bu zorunlu bir durum değildir. Herşeyden önce evren için kabul ettiğimiz herşeyin bir başlangıcı vardır ve evrene tabi herşey için bu kendi kendine var olamama durumu doğrudur ama biz yaratıcı olarak evrene tabi olmayan bir güçten bahsediyorsak bu evrenle ilgili hiç bir niteleme onun için zorunluluk oluşturmayacaktır.

Mesela klasik bir soru olarak tanrı 'kendinden büyük' bir taş yaratabilir mi sorusu en başta tanrıya bir maddesellik ön kabulü olarak düşünülmüş ve sorulmuş bir sorudur. ("Kendinden büyük" ifadesi maddesel bir büyüklük ve nitelemeyi en baştan düşünme ve vermedir) Maddeye tabi bir varlık zaten sınırlanmış olur. Bu da o şeyin sonsuz değil sonlu olduğunu kabul demektir. Yani bu soru özünde sonsuz bir varlık sonlu bir varlığa dönüşebilir mi kadar absürd bir mantık üzerine kurgulanmış bir sorudur özünde. Yada soru sonsuz bir sayı dizisinin 'sonundaki' sayı kaçtır!!!! demekle eş değer bir sorudur. Sonsuz olan sonsuz defa ve her defasında sonsuz büyüklükler de (yani her defasında bir öncekinden 'büyük' olan) bir taş yaratabilir ve bu sonsuz için hiç bir zaman 'büyûk' nitelemesini bile içermez. Bizim için büyük ne kadar büyük olursa olsun sonsuz bir varlık için bunun da hiç bir anlamı veya büyüklüğü yoktur. Bu gibi büyük küçük nitelemeleri sonlu yani göreli bir varoluşa sahip bizler için anlamlı ve tanımlıdır. Çünkü bizim için biz yani kendi büyüklük algımız göreli bir referans çerçevesidir. Buna göre biz nitelemeler yapar ve tanımlamalar üretiriz. Sonsuzluğu anlayamama sebebimiz de bu göreli varoluşa ve mantığa sahip olmamızdır. Bu nedenle tanrı veya yaratıcı düşüncesi insan için aklının sınırının dayandığı bir paradokstur. Var oluşa dair paradokstan kaçtığını sananlar kendilerini kandırırlar çünkü her ihtimalde paradoksa herşey gelip dayanır. Yani hep var olan bir varlık yerine herşeyin sebebi olmalı demek de başka bir sonsuzluk ve paradoksa dayanır.

Son olarak Tanrı derken veya yaratıcı derken ne anladığınız maddesel bir varlık beklentisi vs içinde olmak gibi durumda böyle bir varlığı red etmek çok kolaydır. Yok eğer biz sonsuz (zamansız bir varlık) gibi bir şeyden bahsediyorsak bunu red etmek o kadar kolay bir şey değildir. Bu yüzden kişiler kendi zihinlerinde nasıl bir imgeyi red ettiğini bilmelidir . Biz burada sonsuz ile imgeyi değil zaten imgesizligi ifade ediyoruz. Aradaki uçurum bu kadar derindir. Önce neyi tartıştığımızı veya aynı şeyi tartışıp tartışmadığımızı bilmeliyiz. Aksi halde imge ile imgesizligi tartışanlar en baştan zaten aynı dili konuşuyor veya aynı şeyi tartışıyor sayılmazlar.