Erkeklerin saldırganlığa ve öldürmeye eğilimini evrimsel çerçevede inceleyebilir miyiz?

  Tek eşlilik; cinsel seçilimde cinsiyet içi mücadelede kullanılan ekstra yapıların ve özelliklerin, yani cinsel dimorfizmin azalması ile çok eşliliğin azalması sebebiyle ortaya çıkar.

  İnsanın atası olan insansılarda her zaman erkeklerin vücut kütleleri kadınlarınkinden fazla olmuştur. Ancak erkek-erkek mücadelesinde başka bir araç olan köpek dişleri insana doğru gelen türlerde her zaman küçülerek modern insandaki boyutlarına yaklaşmıştır. [1] 

  İnsanın atalarında erkeklerin ortalama vücut ağırlıkları da dişilere göre daha fazladır, Homo habilis’te (2.3 milyon yıl önce) ortalama bir erkek 52 kg, ortalama bir dişi 32 kg ile vücut ağırlığı ile en fazla seksüel dimorfik erken hominiddir.[2] 

   İnsansılarda dişi ve erkek parmak oranlarına göre tek eşlilik ve çok eşlilik ile ilgili fikirler sunan bir çalışmada insanların el parmak oranlarının; 18,8 milyon yıl önce (m.y.ö) ortak atayı paylaştığı tek eşli primatlar olan gibbonlar ile, Australopithecus haricindeki daha yakın akrabaların parmaklarının oranları arasında olduğunu gösteriyor. Yani, insanların tek eşli gibbonlar ile çok eşli insansılar arasında olan bir eşlilik düzeyinde olduklarını söylüyor.[3]

   En eski anatomik modern insan ve Neandertallerin 2D:4D oranları modern insanlardan daha düşüktü, bu da insanların çok eşliliğinin 80.000-120.000 yılda arttığını gösteriyor. [2]

Wikipedia

 İnsanın evrimi sürecinde, uzun süre savunmasız olan çocuklara ve dişiye babanın yardımının olması gerektiği düşünülüyor. Bu gereklilik Homo erectus-Homo ergaster’de (1.5 m.y.ö) ani cinsel dimorfizm azalmasıyla başlamış olmalıdır.[4].  Dişilerin geniş bir alana yayılması sebebiyle (erkekler arası rekabeti azalmış) ve erkeklerin yavruları öldürülmesini önlemek için yavruyu ve dişilerini koruyan, yavruya yiyecek sağlayan, bu şekilde yavru bakımına katkı sağlayan bir babanın olmasını gerekmiş ve bu da tek eşliliğe sebep olmuş olabilir.[5]

  Sonuç olarak; eşlilik konusunda net bir cevap veremiyoruz, fakat farklı disiplinlerden yararlanarak yapılan açıklamlarımız var, bu açıklamalar neden erkeklerin şiddete daha çok eğilimli olduğu hakkında bize fikir vermeye yetiyor.

  Homo sapiens çok eşli akrabalarına oranla az cinsel dimorfik, tek eşli akrabalarına göre ise daha fazla cinsel dimorfiktir.[4]

  Yaşayan en yakın kuzen türümüz olan şempanzelerin erkekleri kadar agresif olmasak da yaklaşık olarak 50.000 yıl önceki erkek-erkek rekabetinin yaşandığı cinsel dimorfizme sahibiz, bu da yeterince rekabetçi ve çok eşli bir yapıya sahip olduğumuzu gösterir, ancak bizler kültürel olarak binlerce yıldır sosyal olarak tek eşliliği tercih ettik.[1]