“Huntington Hastalığı” ifadesini duymak bile ortamda hüzünlü atmosfere neden olabilir. Bu yüzden ölümcül hastalık için deneysel bir gen terapisine ait sonuçların yakın zamanda duyurulmasıyla yaşanan sevinç, umut duygusunu da beraberinde getirdi.

Küçük bir klinik deneyde, RNA’nın minicik bir parçasını kodlayan bir virüsün beyne enjeksiyonu, Huntington Hastalığı’nı bu kadar yıkıcı kılan “düzensiz” proteinlerin oluşumunu engellemiş olabilir. 24 Eylül’de bir basın bülteniyle açıklanan erken sonuçlar, 3 yıl boyunca tedavinin Huntington Hastalığı’nın ilerlemesini %75’e kadar yavaşlattığını ortaya koyuyor. Bir tedavi olarak düşünülmemesi gerekse de bu yaklaşım, aksi takdirde erken sakatlık ve ölümle karşılaşabilecek Huntington hastalarına çok daha uzun yıllar sunabilir.

Manyetik alan, hareket eden elektrik yüklerinin veya mınatısların çevresinde oluşan ve diğer hareketli yükler üzerinde manyetik kuvvetlerin uygulandığı bir vektörel alandır. Atom seviyesindeki elektron hareketlerinden gezegenimizin manyetik alanına kadar geniş bir yelpazede etkilerini görmek mümkündür.

Tarihçesine baktığımızda manyetik alanın keşfi; Antik Yunan'da kehribar taşı ile başlayıp dünyanın manyetik alanı, pusulalar diye devam eden serüvenin devamında kümlülatif bir şekilde elde edilen bilgiler ışığında Sanayi Çağı'ndaki elektromanyetizma biliminin temel taşlarından birini oluşturmuştur. Michael Faraday ile James Clerk Maxwell gibi bilim insanlarının çalışmaları sayesinde modern elektrik ve manyetizma teorisinin gelişmesine zemin hazırlamıştır. Günümüzde manyetik alanlar; elektrik motorlarından jeneratörlere, manyetik rezonans görüntüleme (MRI) cihazlarından veri depolama teknolojileri olan tablet, bilgisayar gibi cihazların içindeki HDD'lere kadar pek çok yerde kullanılır.

1992 yılında Güneş Sistemi dışındaki ilk gezegenin keşfedilmesinden bu yana, teleskoplar binlerce ötegezegen tespit etti. Bu gezegenler sadece Güneş benzeri yıldızların yörüngesinde değil; aynı zamanda ikili yıldız sistemlerinde, kırmızı cüce olarak adlandırılan küçük, soğuk yıldızlarda ve hatta aşırı yoğun nötron yıldızlarında bile gözlemlenmiştir. Bu yaygınlık, akıllara "Evren'deki her yıldızın yörüngesinde en az bir gezegen var mı?" sorusunu getirmektedir.

Bildiğimiz kadarıyla her yıldızın bir gezegeni yoktur. Cornell Üniversitesi Astronomi Bölümü Başkanı Jonathan Lunine'in belirttiğine göre, bu durum gezegenleri tespit edip edemememizle yakından ilgilidir ancak kesin olarak bilinmese de şimdiye kadar gezegen olarak aranan ancak hiçbirinin bulunamadığı pek çok yıldız olduğu kesindir.

Başıboş gezegenler (İng: "rogue planets"), galaksimizde kütle çekimiyle herhangi bir yıldıza bağlı olmadan, yıldızlararası uzayda tek başına seyahat eden dünyalardır. Bu yalnız gezegenler, yakınlarında kendilerini aydınlatacak bir yıldız ışığı olmadığı için karanlık ve soğuk bir varoluş sürdürürler.

Yeni araştırmalar, başıboş gezegenlerin evrende sanıldığından çok daha yaygın olduğunu gösteriyor. Bilim insanları, bu tür yalnız dünyaların, Samanyolu Galaksisi'nde bir yıldızın yörüngesinde dönen gezegenlerden bile daha fazla olabileceğini öne sürmektedir.

Uzun Vadecilik (İng: "long-termism"), insanlığın uzak geleceğini olumlu etkilemenin, günümüzde yaşayan insanların ahlaki açıdan önceliği olduğunu savunan bir düşünce biçimidir. Geleceğin, sadece birkaç yıl sonraki değil, binlerce yıl sonraki nesillerin de sorumluluğunu taşıyan bir miras olduğu fikri, çoğu zaman göz ardı edilir. Bu noktada Stephen Hawking'in 2016 yılında The Guardian'da yazdığı gibi, “insanlığın gelişiminde en tehlikeli anda olduğumuz" fikri önemlidir. Örneğin Lord Martin Rees, medeniyetin 2100 yılına kadar var olma şansının %50 olduğunu tahmin etmektedir. Noam Chomsky ise yok olma riskinin şu anda “Homo sapiens tarihinin eşi benzeri görülmemiş bir düzeyde olduğunu" savunmaktadır. Oysa bugün aldığımız kararlar, teknolojiyi nasıl geliştirdiğimiz, iklim değişikliğiyle nasıl mücadele ettiğimiz ve hatta ne tür riskleri göze aldığımız gibi hususları ön planda tutarak henüz var olmamış trilyonlarca potansiyel yaşamın kaderini belirleyebiliriz. İşte Uzun Vadecilik tam da bu noktada devreye giriyor:

Modern çağın filozoflarından William MacAskill ve Toby Ord tarafından yakın bir zamanda ortaya çıkmış bu yeni düşünce, insanlığın uzun vadeli geleceğinin potansiyelini koruma ve maksimize etme çabası olarak tanımlanan felsefi bir duruş olarak da değerlendirilebilir. Bu yaklaşım, sadece birkaç on yıllık planlar yapmak yerine, varoluşsal riskleri (tüm insanlığın yok olmasına veya kalıcı olarak çöküşüne yol açabilecek olayları) önlemeyi birincil ahlaki görev olarak görüyor ve en ufak eylemlerimizi bile önemsememiz gerektiğini vurguluyor. Bu makalede, Long-termism'in felsefesini, önemini ve eleştirel tartışmaları derinlemesine inceleyerek eylemlerimizin gelecekteki etkilerini gerek birey olarak bizi gerekse türümüzü nasıl şekillendireceğini öğreneceğiz.