Günümüz dünyasında, sosyal medyada yüzlerce hatta binlerce arkadaşa sahip olmak oldukça kolay. Bir tıkla birini takip edebilir, bir gönderiyi beğenebilir ve anında sanal bir etkileşim kurabilirsiniz. Ancak bu hız ve kolaylık, beraberinde önemli bir soruyu getiriyor: Bu kadar çok bağlantımız varken, neden kendimizi bu kadar yalnız hissediyoruz?

Dijital platformlarda kurduğumuz ilişkiler, genellikle birer monologdan ibaret. Birinin fotoğrafına "çok güzelsin" yazmak, bir haber gönderisini beğenmek ya da bir story'ye emoji ile cevap vermek... Bunlar gerçek bir sohbetin, derin bir paylaşımın yerini tutamaz. Gerçek bir bağlantı, bir kahve eşliğinde yapılan uzun bir sohbetle, bir arkadaşın zor zamanında yanında olmakla ya da sadece sessizce birbirini dinlemekle kurulur.

Işık gözümüze girdiğinde, mercek görüntüyü ters çevirir ve geriye doğru döndürür. Ancak beyin çok zeki bir işlemcidir. Bu ters görüntüyü düzeltmeyi öğrenir. Yeni doğmuş bir bebek için beyin henüz bu numarayı öğrenmemiştir, bu yüzden bebeğin beyni başlangıçta dünyayı ters algılar. Beyin geliştikçe, görüntüyü nasıl "tekrar çevireceğini" hızla çözer ve dünyayı doğru şekilde görmemizi sağlar.

Merhaba bu yazımızda dünya üzerindeki üniversiteye katılımın oranlarını inceleyeceğiz. Peki nasıl? Tabii ki kıtalara göre. Çünkü verileri bulmak daha kolay. O zaman yazımıza geçelim.

Eğitim ve öğretim gerçekten çok önemli bir şeydir. Peki hangi kıtalar veya hangi bölgelerde bu eğitim üniversiteye kadar ulaşıyor? En çok üniversitede okuyan bölge hangisi? UNESCO'nun verilerine göre gelin bunları öğrenelim.

Bu soru gerçekten çok soyut bir kavram ilk öncelikle geçmişin ne olduğunu anlayalım,geçmiş olmuş şey,olmuş olaylardır bir nevi bu olaylar bitmiş ve içinde bulunan kişiler bellidir eğer geçmişe gitmeye kalkarsak evrenin işleyişini bozarız çünkü biz orda bulunmaması gereken o noktada bulunmaması gereken kişileriz eğer geçmişe gidersek nbiz fazlalık olduğumuz için gelecek değişir ve bizde zaman çizgisinde hiç var olmamış gibi olabiliriz.Ayrica zaten geçmişe girmek evrenin işleyiş kurallarına uymaz çünkü zaman hep ileri akar.

Blogumu beğendiyseniz ne mutlu bana ve Ne Mutlu Türküm Diyene

Hep duyduğum bir şey var: “Şimdiki gençler dizilerden çok etkileniyor, biz böyle değildik.”

Bunu söyleyenlere hak veriyorum gibi geliyor ama sonra düşünüyorum, acaba gerçekten öyle mi? Biz Z kuşağı dizilerden çok mu etkileniyoruz, yoksa Y kuşağında da aynı şey vardı da sadece unutuldu mu?