İnsanlığın en son parlak fikri: bilinci bir kutuya tıkıp Amazon'dan sipariş vermek. Matrix'in senaryo taslağından fırlayıp laboratuvar tezgahına düşen bu "ıslak donanım" (wetware) meselesi, aklıma hemen o eski fıkrayı getiriyor: "İki nöron bir bara girmiş..." Gerisini unuttum, çünkü dikkatim dağıldı. Tıpkı bu organoidler gibi. Peki, bu nohut büyüklüğündeki beyinciklerden, insan beyninin tamamını barındıran ve satılabilir bir ürüne ne zaman geçeriz

Ticari olarak uygun, tam bir insan beyni biyo-bilgisayarının ($B_H$) piyasaya çıkış zamanını ($T_{CV}$) tahmin etmek için, temel başlangıç noktamız olan bugünü ($T_0$) alıp üzerine birkaç "küçük" değişken eklememiz gerekiyor. Formülümüz bir tabak spagetti gibi görünebilir, ama aslında oldukça zarif:

Bir gün keyifli bir şekilde evinizde oturuyorsunuz. Her şey sıradan ilerliyor. Telefonunuza bakıyorsunuz, videonuzu izliyorsunuz, arkadaşınıza mesaj atıyorsunuz. Fakat nereden geldiğini bilmediğiniz bir anda, eskiden yaptığınız utanç verici ve aptalca anılarınız aklınıza geliyor. Karnınıza sancı giriyor, gözleriniz büyüyor, çok kötü hissediyorsunuz. Üzerinden uzun bir zaman geçti oysa ki. Peki, eskiden yaptığımız, aptalca bulduğumuz şeyleri hatırlamak neden bu kadar acı verici? Neden geçmişi unutamayıp değişimimizi kabullenemiyoruz?

Öncelikle şunu kabul edelim: Biz insanlar kusurlu varlıklarız, yani mükemmel değiliz. Bazen yanlış kararlar alırız, bazen utanç verici eylemler yaparız, bazen de mantıksız davranırız. Fakat, devamlı olarak gelişebilen bir canlıyız ve her zaman yeni şeyler öğrenebilme potansiyeline sahibiz. Evet, belki eskiden yaptığımız şeyler şu anda çok utanç verici geliyordur. Belki de keşke bir gücüm olsa da geçmişi tamamen kafamdan sileyim diyorsunuzdur. Ehh, maalesef öyle bir şeyin mümkün olmadığının farkındayız. O halde bu düşüncelerle ne yapacağız? Bu düşünceleri bastırmalı mıyız? Yoksa onlarla yüzleşmeli miyiz?