Varoluşsal Sancıların Ani Tezahürü

Yaşadığımız bu kısa hayat öylesine uzun geliyor ki bize, sanki evrenin merkezinde biz varmışız gibi yaşıyoruz hayatımızı. Sanki bilincimiz hep olacakmış, bilincimiz sonsuza kadar bir yerlerde duracakmış gibi. Ama öyle bir şey yok. Kendi gözlemlediğin, deneyimlediğin bu kısacık hayatın su gibi geçecek ve yok olacaksın.

Ben, şu an adını taşıdığım bu bedenin kişiliği, belli bir durum sonucu mu doğduğunu bilmiyorum. Beni oluşturan şeyin neden ben olduğumu anlayamıyorum. Belki de hiçbir insan bu yazdığım satırları okumayacak ve bu cümleler yok olup gidecek.

Şu an nefes alıyorum ve kaç yıl daha nefes alacağımı bilmiyorum. Milyarlarca insandan biri. Milyarlarca bilinçten yalnızca bir tanesiyim. Doğduğumda bana bir isim verdiler. Ben bu hayatımı bu isimle geçireceğim. Son nefesimi verdiğim an bir daha var olmayacağım. Tabiat beni dönüştürüp atomlarımı evrenin bir yanına salacak. Yalnız, ölümden sonra artık bu satırları yazan bilinç olmayacak.

Çok ilginç bir farkındalık deneyimi yaşıyorum. Bazı günlerde bu deneyimi hiç yaşamıyordum, bu satırları yazarken hissettiğim duyguyu da hiç yaşamamıştım. Bu iyi mi oldu kötü mü bilmiyorum. Doğum ölümü de beraberinde getirdi. Doğmak, ölümü göze almaktır. Doğduğum anı, bebekliğimi hatırlamıyorum. Belli ki canlı bir organizmaydım ama kim olduğumu bilmiyordum. Kim olduğumu şu anda da tam olarak bilmiyorum.

Bana verilen isim ve değerler üzerinden yaşıyorum. Bilincim şekillenirken bana öğretilen şeyler benliğimin yapısına katıldı. Belli de sadece bir illüzyonumdur. Hiç varolmamışımdır, fakat seni temin ederim ki, yaşadığım an o kadar gerçek hissettiriyor ki. Her bir yazdığım kelime geçmişime katılıyor. Yok olmaktan korkmak bilincimizin getirdiği bir şey mi? Ölümsüzlük, ölüm kadar korkunç ve soğuk hissettiriyor.

Deneyimlediğim bu şey (her ne ise) o kadar ilginç ve karmaşık ki, derinlerine inmeye çalıştıkça kayboluyorum. Öğrendikçe su daha da derinleşiyor. Bilincimin özüne ulaşabilseydim, yine kendim olur muydum? Kendim derken neyden bahsediyorum ki? Kimim ben? Bilincimin özü var mı? Öz benliğim, diğer bütün bilinçlerden ayrı, isimsiz ve dogmasız bir saf bilinç, eğer ona ulaşabilseydim, hala şu an deneyimlediğim bilincimden söz edebilir miydim? Bütün insanlığın öz bilinci ortak mı yoksa? Çevremize göre etkenler bilinci yontuyor mu?

İnsan bir bilinç olmayı öğrendikçe, düşündükçe daha da derinleşiyor. Bir an bile düşünemeseydim, bilinçsiz bir canlı olarak var olsaydım, acaba daha mı huzurlu olurdum?

Fakat bir insanın en büyük özgürlüğü düşünmek değil midir? Yoksa düşünmek bir yük müdür? Kendimle yüzleşmekten korkuyor muyum?

İncelediğim bu bilincin nasıl işlediğini anlamaya çalışıyorum. Bana verilmiş bir isim var, peki ismim olmasaydı ben yine ben olur muydum? Adım olmadan da var olabilir miydim? Belki de sadece bir bilinçten ibaret olurdum.

Bu bilinç benden önceki insanların yontup bu hale getirdiği bir varlık mı? Ne yaşıyorum, neyi deneyimliyorum? Düşünebilmem var olduğumun kanıtıysa, düşünmediğim zaman hiç var olmamış mı olacağım?