Bence insanın yaşama devam edebilmek için bir amaca, veya amaçlara ihtiyacı var. Amaç olmayınca, hedef olmayınca gerçekten çıkmaza düşmüş ve bomboş hissediyor insan. Hayatının öznesi sen olmalısın, başkaları değil. Hayatının başrolü sensin diğer insanlar senin için yan rol gibi olmalı.
Kendini tanı, içinde bulunduğun bedeni kabullen, değiştirilmesi gereken huyların varsa ve değiştirebiliyorsan değiştir, kendini ilgilendiğin alanlarda daha çok geliştir, kendinle arkadaş olmayı öğren, gereksiz ve zararlı insanları hayatından çıkar, nelerden hoşlandığını bul ve onlara yönel vs. Hobi gerçekten insana o kadar iyi geliyor ki. Örneğin ben örgü örmeye başladığımdan beri stresim azaldı, sakinleştim, daha sabırlı bir insan oldum.
Ayrıca sürekli mutlu olmak zorunda değilsin ki. İnsan zaman zaman her duyguyu tatmalı ama tabii ki de uzun sürmesi ve sağlığı etkilemesi kötü. Kendini mutlu olmak için zorlama, nasılsa ruh halin o an öyle hisset. Her duyguyu olması gereken seviyede yaşamaya çalış. Stresten uzaklaşmak için kendine iyi gelen şeyleri yap. Ör: spor, yürüyüş, resim, dizi/film, örgü, yemek yapmak, bakım yapmak vs.
İnsan bazen bir simülasyondaymış ve her şey yalanmış hissine kapılıyor. Bu histen kurtulabilmek için belki de biraz sosyalleşmek lazım her ne kadar zor olsa da. Sürekli evde oturup düşünmek insanı daha da çok karamsarlığa gömüyor. Kabuğundan çıkmaya çalış. İçindeki boşluğu güzel şeylerle, güzel insanlarla doldur. Kendine karşı bir sorumluluğun var; bedenine ve zihnine iyi bakmak. Kendin için çabala, sakın pes etme. Seviliyorsun değerli insan :)
Daha fazla yazmak isterdim ama ne kadar yazarsam yazayım bana da sana da az gelecek... Sende eski Hira'yı görmek duygulandırdı :')
