Sizi tanrıya inanmaya ya da inanmamaya iten en güçlü argüman nedir?

Evrim Kuramı. Bana göre insanlar, zamanında cevaplarını bulamadıkları soru, sorun, sorgularını süper güç(ler)le açıklamaya çalışmışlardır ve bu günümüzde çok basit bir evrimsel psikolojiye işaret etmektedir. Bütün dinler eskimiş birer kültürel ögelerden ibarettir ve istisnasız hepsinin içindeki bilgiler yanlış, eksik ve dogmatiktir. Bütün dinler içinde doğduğu kültürün özel olduğunu savunmaktadır ve bu günümüzde en kibar biçimde sadece absürttür.

Deist Tanrı konusunda ise beynimizin içindeki (formal) yaratıcılıkların ürünü olması bir kenara ağzımızdaki yirmilik diş bile akıllı bir tasarımcının olmadığını kesin olarak gözler önüne sermektedir.

“Sınırlı bir yaratıcı olamaz mı?” tabii ki olabilir ancak bir süper güç kendinin bulunmasını bu kadar zorlaştırmaz diye düşünüyorum.

Bu yüzden kendimi de facto ateizme yakın buluyorum.

Bence kesin bir yargıya varmak çok da imkanlı değil tanrı konusunda.

Ele alacağımız herhangi bir durum da bile, durumun herhangi bir kısmını ele alıp onu bir teist ya da ateist argümanı oluşturmak mümkün. Bunun evrenle ya da durumla hiçbir alakası yok. Sadece bir insan beyninin önceden kabul ettiği olguya bir temel getirme çabası...Yine her şey insanın olumlu ya da olumsuz bir yargı getirmeye ilişkin çabası.

İnsan isterse "mükemmel evren"i ileri sürer isterse de der ki "Ben sadece bu evreni gördüm ne mağlum kusursuz olduğu?" ve bu tartışma ve argümanlar sonsuza kadar sürecek . Peki ama evrenin kusursuz olup olmadığı neyi değiştirdi? Tanrıyla ne alaka?... Şahsen iki durumda da biz çok abartıyoruz. Asla bilgisinden emin olamadığımız bir şeyin peşinden koşuyoruz ve insanlar neye inanmak istiyorlarsa ona inanıyor. (Bununla bir derdim yok)

Üzgünüm çok tatmin edici bir cevap olmadı ama benim Tanrıya karşı tavrım bu, onun asla bilinemeyeceği.

Benim şahsi fikrim şu yönde: bilinmezlik insana zor gelir, aklının sınırlarını zorlamazdın da degil açıkçası. Geçmişte de insanlar bir şeyi bilmiyordu ve bu yüzden şu anda "zırva" olarak nitelendirebilecegimiz tonla saçmalık ortaya çıktı. Ancak şu an o sorularının çoğunun cevabını biliyoruz.

1. Argümanında dediğin büyük patlama olayı, ondan önce bir şeyin olup olmadığı ya da ne olduğu konusunda şu an bir şey bilmememiz gelecekte de bitmeyeceğimiz anlamına gelmez. Bir şeyleri sorgulamak tabii ki de çok güzeldir ama sırf merakımızı tatmin etmek için bir şeyler de uydurmamamiz gerekir, tarih bu konuda yeterince tekrar etti bence. Bizim ömrümüz bu tür soruların cevabını öğrenmemize yetmeyebilir, ancak bunun illa ki bir cevabı olacagini bilmeni ve içinin rahat etmesini isterim.

2. Argumaninda ise, doğanın döngüsü budur. (Olaya "ruh" kavramı ile bakarsan kesinlikle bir yere varamazsın. Ruh kavramı sadece bizim duyularimizdan zihnimizden ve irademizden oluşur. Beynimiz çalışmayı durdurduğunda "ruh" adi verilen bu duyuları ve irade bütünü zaten gidecektir.)

Okullarda ogretilmese de biyolojide, biyolojinin temel kuralları ve düzeni vardır(hee bilimde olduğu gibi) ve canlıların da amaçları vardır. Olabildiğince uzun yaşamak ve uremek mesela. Bu başlıklar adı altında da adaptasyon modifikasyon ve evrim gibi konular vardır. Demek istedigim sen bir sebepten ötürü dogduysan bu da en başında senin kendi canli türünün (insanligin) devamını getirmen falan olacaktir.(insanlığın günümüzdeki nüfusu, gezegene verdiği zararlar şu anlık göz ardı edilir ise). Mesela bir kedi olduğunu düşün(en basitinden bir ornek). Senin kedi annen ve baban türlerini devam ettirmek için üretilerek gibi.

Benim kendi fikrim bu galaksi, evren kendi kendine oluşamayacak kadar dengeli geliyor. Sihirli dokunuşlar kontroller var gibi hissediyorum o yüzden tanrıya inanmayı tercih ediyorum. Fakat bu semavi ya da başka dinlerdeki gibi bir tanrı anlayışı değil benimki.

Semavi dinlerde bu kainatın insanlar için yaratıldığı söyleniyor fakat ben bu kadar büyük bir evrende yalnız olamıcağımızı düşündürüyor. İllaki başka bir gezegende başka yaşam türleri mevcut olduğunu düşünüyorum ve semavi dinlerin söylediği tez benim için çürüyor. Tabi içinde geçen mantıksızlıklar da semavi dinlerden uzaklaşmamı sağladı.

Tanrı herşeyi kontrol ettiğine ve bildiğine inanmıyorum. Mantıklı düşünürseniz "Allah herşeyi bilir" ve "Allah size seçme hakkı sunuyor günah veya sevap işleme konusunda" söylemleri kendi içinde çelişiyor. Allah bizim hangi seçeneği seçiceğimizi bile bile yanmamızı göze aldığını düşünmüyorum. Ki Allah'ın şeytana kendini kanıtlamak için insanları bir iddaa uğruna dünyaya yollamış olma fikri de bana saçma geliyor. Bu konuda şeytan Allah'ı bile kandırmış görünüyor böyle bir şey mümkün değil bence. Cennet hikayeleri de bana saçma geliyor. "Cennete giden insan her istediğini yapabilecek herşeye sahip olabilicek." lafına karşıt olarak adem bir elma yediği için cennetten kovulduğu hikayesi de vardır. Demekki cennet herşeyi özgürce yapabileceğiniz bir yer değil orada da katı kurallar var ve her an ordan kovulup cehenneme gidebilirsiniz demektir bu.

diğer dinler zaten çocuk masalı gibi geliyor onlara hiç girmiyorum.

Yani kısaca tanrıyı kendim hissediyorum evrene bakınca fakat bu söylediğim tanrı anlatılan hiçbir şeye benzemiyor benim için.

Kelime olması. Tıpkı kalem gibi. Ne alaka diyecek olabilirsiniz. Filolojiden zerre anlayan birisiyim. Kelimelerin iki çeşitli yaratımı vardır dikkat çekiyorum, yaratım. Bir nesne görürsünüz veya duygularla atıf edersiniz yada ikinci yol olarak hayal gücünüzle, soyutluklarla harmanlarsınız. Tanrı kelimesi ikinci yöntemle yaratılmış bir kelimeden ibaret. Kimse ne görmüş, ne duymuş ne de isim takmış...