Palm yağı nedeniyle ormanlar yok oluyor mu?

Evet, palm yağı tüketimi Asya'daki ormansızlaşmanın ana kaynaklarından biridir.^[1][4] Burada olan, palm yağı elde etmek için, bu yağın geldiği meyveleri üreten Elaeis cinsi ağaçların kesilmesi değildir. Kozmetikten yiyecek endüstrisine kadar çok geniş bir yelpazedeki ürünlerin üretiminde kullanılan, trans yağ içermeyen ve dolayısıyla daha sağlıklı olarak kabul edilen palm yağına olan talebin artmasına bağlı olarak, Güneydoğu Asyalı palm yağı üreticilerinin, bu talebi karşılayabilme amacıyla biyoçeşitlilikçe çok zengin olan diğer ormanları yok etmesi ve bunlar yerine palmiye ağaçları dikmeleridir.^[2]

Bu ormansızlaşma öyle boyutlara ulaşmıştır ki, günümüzde Endonezya'daki ve ekvator hattındaki diğer ülkelerideki ormansızlaşmanın 1 numaralı nedeni palm yağı üretimi hâline gelmiştir. Bütün tropik yağmur ormanların %5 kadarı, tüm Dünya orman varlığınınsa %2.3 kadarı, sadece palm yağı üretimi amacıyla yok edilmiştir.^[3] 2001-2006 yılları arasında Malezya'daki bütün orman kayıplarının %23'ünden, 2008-2009 yıllarında Endonezya'daki ormansızlaşmanın %40'ından palm yağı üretimi sorumludur (son dönemde artan baskılarla bu oranlar bir miktar azalmıştır).^[4] Hatta sırf bu ormansızlaşma nedeniyle bölgedeki orangutan popülasyonu %50 azalmıştır; çünkü palm yağı üretimi için açılan araziler, bu yakın kuzenimizin yegâne yaşam alanlarını ortadan kaldırmaktadır.

Ayrıca bu ormansızlaşma, karbondioksit döngüsüne katılan ağaçların eksilmesi dolayısıyla küresel ısınmayı da körüklemektedir. Yeryüzündeki ağaçların dağılımı ve sayısı azaldıkça, üretilen karbondioksit geri emilmediği için atmosfere katılmakta ve iklim değişimini hızlandırmaktadır.

Burada dikkat edilmesi gereken kritik bir nokta, sadece palm yağı tüketimini azaltmanın sorunu kalıcı olarak çözmeyecek olmasıdır.^[1] Çünkü palm yağı talebi düşecek olursa, bu yağı üreten firmalar kârlarını korumak için ektikleri ağaçları kesme yoluna gidecek (yani bu defa ormancılıktan kâr elde etmeye çalışacak), bu alanları tarım alanına çevirecek, böylece hâlihazırda yok olmuş ve zorlanmış habitatlara daha da fazla yük bindirecektir. Bu küresel sorunun çözümü bireylerde değil, bu üretime izin veren ülkelerdeki özel firmaların denetlenmesi ve kısıtlanmasındadır. Ne yazık ki ülkelerine böylesine büyük miktarda sıcak para girişi olan Endonezya gibi ülkelerin bu firmaları denetlemeye yanaşması pek kolay ve olası gözükmemektedir. Burada, uluslararası baskılar devreye girebilir ve bu sayede ülkeler doğru olanı yapmaya zorlanabilir.