Nonteist, deist vs. göre ölümden sonra insanları ne bekliyor? Sonsuza kadar bir yokoluş mu yoksa tekrardan evrimsel süreç geçirme ihtimali var mı?

Deizm özellikle kiliselerin ortaçağ'daki skolastik düşünce yapısıyla trend haline gelmeye başlamıştır. Rönesans ve reform hareketleriyle birlikte Deizm adeta hristiyanlık içerisinde tekrardan bir kimlik kazandı denilebilir.

Pierre Viret deistleri o dönemde şöyle tanımlıyordu: "Dünyanın ve cennetin yaratıcısı olan bir Tanrı'ya inanan, ancak İsa Mesih'i ve onun öğretilerini reddettiğini ifade edenler."

Pierre Viret'in bu yorumundan hareketle Deizm içersinde, ölümden sonra cennet olduğuna inanlarda vardır. Ancak tabiki bu tüm deistler için geçerli değildir, çünkü Tanrı'nın insana kutsallık addettiğini savunanlarda var, evrenin tamamen mekaniksel bir işleyişi olduğu sürenlerde var.

Kısa cevap: Toparlayacak olursak Deizm için bazı kesimler, cennet vari bir ölüm sonrası düşünürken, bazı kesimler farklı ruhsal süreçlere, bazı kesimler ise tamamen yok oluşun gerçekleştiğini düşünür. Bu yüzden dolayı ölüm sonrası yaşam için deizme ait temel bir görüş sunulamaz!

%99,99999978, bu sayının ne olduğunu tahmin edin. Bu sayı Dünya üzerinde şu anda yaşayan insanların evren tarihi boyunca hiç var olmadığı sürenin yüzdesel oranı.

Bir şekilde varız ve fiziki veya duygusal pek çok şeyi deneyimliyoruz. Ve önümüzde duran kocaman bir gerçek var "ölüm". Tüm hissettiklerimizin bir anda sonsuz bir yok oluşa sürüklenmesi bizleri korkutabilir, hatta dehşete düşürebilir. Benliğimizin farkına vardığımızdan beri varlık denizinin içinde yüzüyoruz ve sonsuz yokluk kavramı elbette duygu dünyamızın kabullenmekte zorlanacağı bir durum.

İşin biraz teknik tarafına baktığımızda pek çok elementin kimyasal aktivitesi ile entropiyi (düzenden düzensizliğe akış) yavaşlatan kimya fabrikasından başka bir şey de değiliz. Evren'in işleyişi bir şekilde canlı yaşamı olarak tanımladığımız süreci başlattı ve her sırası gelen bir süreliğine bu deneyimi hissediyor. Bence en iyisi, hazır sıra bize gelmişken bu yaşam denen tecrübenin hakkını verelim. Kaçınılmaz sonu sürekli düşünerek kendimizi yıpratmanın hiç gereği yok.