İnsanların batıya bu denli özenmesi sizce ne kadar doğru?

Merhaba,

Pek bilgi sahibi olmadığım, pek az fikrimi de çokça savunduğum bir başlık siyaset... dolayısıyla hatam olursa affola. İnsanların batıya özenmesini doğuya özenmesine yeğliyorum öncelikle, neden diye soracak olursanız bilimin doğuda değil batıda aydınlandığını hepimiz gözlerimizle görüyoruz. Tek kriter bilimin aydınlatılması da değil elbette ki, fakat batının özgürlük ve bilinç düzeyi konusunda çok daha ileride olduğunu düşünüyorum. Bizim daha ilerde olduğumuz konular da yok değil, önemli olan onları koruyarak "batıya özenmek". Gelelim sorunuzu yanıtlamama sebep olan kısma: çıplaklığın modernizm sayılması, zevklere düşkünlüğün üstün sayılması. Öncelikli olarak, çıplaklığın modernizm sayılmadığını söylerken neye dayanıyorsunuz, buna kim karar veriyor? Ayrıca batıda gördüğüm çıplaklık falan da yok. Konu eğer seks ise; seksin ayıplanması, seks hakkında konuşanlara suçlu muamelesi yapılması bu konuda görebildiğim tek ve en büyük sorundur. Yok hayır, konu seks değilse de "çıplaklığın modernizm sayılması" söylemi, özgürlük anlayışımıza büyük bir darbe ve ayıptır. Benim kafamdaki modernizm ne seksi yasaklar ne de insanların giyimini "çıplaklık" olarak etiketler, hatta bu konunun açılmasını ve sanki evrensel bir kural varmış da insanlar ona göre bu konuda istediklerini söylebilirlermiş gibi davranılmasını da doğru kabul etmez. Bunu modernizm çatısı altında beslenen bağnazlık olarak görüyorum. Hem, onlara göre de biz -tüm cümleleri batıyı karşımıza alarak kurduğumuzdan dolayı biz diyorum- fazla kapalıyızdır belki? Kim kimin haklı olduğunu neye dayanarak söyleyebilir ki? Ben çıplaklık olarak sözünü ettiğiniz şeyden çok daha tehlikeli bir şey biliyorum, sanki ilk kez bir insan vücudu görüyormuş, bir insan vücuduna sahip değilmiş gibi insan vücudunu ötekileştiren, bunun üzerinden önüne gelene "ahlaksız" diyebilme şansını kendinde gören insanlar. İnsanların refahını asıl bunlar bozuyor, bahane olarak da kendi ideolojileri gösteriyorlar çoğu zaman, baskılıyorlar.

Zevklerine düşkünlüğün üstün sayılması. Bu konuda söylemek istediğinizden bir miktar sapabilirim, genel cümleler kuracağım. İnsanların yaptıkları, yapmak istedikleri şeylerin temelinde mutlu olma güdüsü yatıyor. Buna bakarak zevke düşkün olmayı hayatın tadını çıkarmak olarak yorumluyorum şahsen. Bulunduğu coğrafyadaki sorunlarla veya Dünya'daki global sorunlarla ilgilenmeyen, umarsız bir kişi modelini desteklemiyorum kesinlikle, yanlış anlaşılmayayım. Desteklediğim şey "zevk düşkünü" derken bile insanların hayatına müdahale etmeye çalışıyor olduğumuz, madem herkes kendi hayatını diğerlerinin de haklarını görmezden gelmeyecek şekilde istediği gibi yaşama hakkına sahip, bize bu konuda ne düşüyor? Hiçbir şey. Birilerini zorlayarak bilime, insanlara, teknolojiye katkıda bulun, çalış, kendi zevkini gözetme gibi absürt cümleler kuramayız. Dolayısıyla kişinin zevk alacağı şeylerle hayatını doldurması, dolu dolu yaşaması taraftarıyım.

Özetlemem gerekirse, "çıplaklığın modernizm sayılması" ve "zevk düşkünü" diyerek bile insanların haklarına ve özel hayatlarına saygısızlık yapılıyor olduğunu, bunun da belirli kılıflar içine gizlenerek yapıldığı ve güzel bir şeymiş gibi servis edildiğini düşünüyorum, bunu destekliyorum.

Sağlıcakla...

Çünkü içinde yaşadığımız çağda baskın olan kültür batı kültürü. Kullanılan tüm nesneler, fikirler hepsi batının son biçimini verdiği kavramlar. Batı yarattı demiyorum, son biçimini batının verdiği diyorum. Son biçimi demek bugün kullanılan biçimi demek. Yani bugün kullandığımız kavramlara son biçimini batı vermiş ve hala da değişimlere batı öncülük ediyor. Ancak bu durumun daha iyi veya kötü olmakla ilgisi yok. Batı doğudan daha ilerde veya geride olduğu için değil kültürel olarak daha baskın olduğu için bunu yapıyor. Aslında bu da yanlış. Doğrusu batı kültürü bugün daha baskın durumda olduğu için bu kültürün baskıladığı diğer kültürler de buna göre değişiklik gösteriyor. Elbette bu bir değişim süreci oluşturuyor ki zaten hiç bir kültür ve toplum durağan değildir her zaman değişir. Ancak bu değişim insan ölçeğinde yani doğanın çerçevesi içinde olduğu zaman dikkat çekmez, olağan karşılanır ve üstünde durulmaz. Bu değişim zorbalığın, teknolojinin veya başka bir anlık/ kısa süreli etmenin etkisiyle olduğunda ise doğal olmaz ve tutarsızlıklar yaşanır. Dengesizliklerin görüldüğü bu durumda toplum kendi dengesini bulmaya çalışırken çatışmalar yaşanır. Çatışma ile sözünü ettiğim iki grubun fiziksel çatışması değil tutarsızlıkların ve dengesizliğin oluşturduğu kargaşa. Bu çatışma sonucunda toplum olması gerektiği konumu bulur ve dengeye gelir. Ne yazık ki günümüzde bu da olanaksız. Çünkü bu çatışmayı temellendiren değişimler sürekli yenilenmekte ve değişmekte. Bu yüzden kültürel bozuşmalar ortaya çıkmakta. Bir grup ani gelen değişimi doğrudan kabul ederken diğer bir grup bu ani gelen değişime karşı var olan kültürü savunuyor. Ancak sözü edilen ikinci grup burada bir yanlışa düşüyor. Kültür durağan değildir, sürekli değişir. Onlar kültürü olduğu gibi durdurmak isterken kendilerini değişime ayak uyduramamış olarak buluyorlar çünkü değişim durdurulamaz ancak ve ancak yön verilebilir. Yön vermek yerine durdurmayı seçmekse kayboluşu getirir. Bununla birlikte yukarda sözü geçen birinci gruptakiler de doğrudan kabul etse bile yeni değerlere alışamıyor. Çünkü eski değerlerine göre çok temel veya büyük değişiklikler içeriyor. Elbette her zaman değil. Ancak birinci grupta da kaybolan bir grup oluşuyor. Böylece birinci ve ikinci grubun arasında bir yerlerde "kaybolanlar" "arada kalanlar" grubu oluşuyor. Bu kaybolanlar eski kültüre de yenisine de ayak uyduramıyorlar ve zamanla tükeniyorlar. Diğer gruplar ise ya iki uç değeri oluşturarak yeni kaybolanlar yaratıyor ya da birbirlerine yaklaşarak dengeyi buluyorlar. Birbirine yaklaşma konusu çok zor bir eylemi oluşturuyor. Bu eylemin gerçekleşebilmesi için yönetici (organize edici, yön belirleyici) bir gücün varlığına gerek duyuluyor. Yoksa bu iki kutup birbirinden ayrılabilir ve ayrı toplumlar oluşturabilir.

Bu değişimlere körü körüne bağlanmak ve içinde bulunduğu toplumun değerlerinin yanlış olduğunu öne sürerek yenisinin doğruluğunu mutlak kabul etmek de eski kültüre bağlılık yemini edip yeni gelen değişimin şeytanca ve bozucu bir güç olduğu öne sürmekte eşit derecede yıkıcı ve yanlış bir tutum. Örneğin çıplaklık bir topluluk için gerçekten çok ahlaksızca kabul edilebilir. Bu topluluk alışveriş yaptığı ve başka etkileşimlerde bulunduğu ve tamamı çıplaklardan oluşan başka bir topluluğun değerlerini almak zorunda değildir. Her iki toplum da aradaki bu ayrımın nedenlerini, sonuçlarını, olumlu ve olumsuz yönlerini görerek kendini buna göre değiştirebilir. Ancak çıplaklığın ahlaksızlık olarak nitelendirildiği toplumdaki birinin çıkıp aslında herkes çıplak dolaşabilir kimse buna karışamaz demesi o toplumdaki diğer insanların çıplaklığa karşı olmasından daha yanlış bir tutumdur. Ancak ne yazık ki günümüzde daha yanlış olan bu tutum insanlar tarafından daha sık benimsenmekte ve kendi bulunduğu grubu savunmak için sık sık başvurulmakta olan bir yanlış haline gelmektedir.