İnsan için hiçbir şeyin anlamı yoksa, bir şey yapmak için gerekli motivasyonu sağlayacak sebepleri nasıl bulabilir? Ya da bulmaya çalışmak doğru mudur?

Merhaba,

Bu dünyaya kendi isteğimiz ile gelmedik. Bu nedenle aslında varoluşçuların da dediği gibi varlığımızın oluşmasından sonra bir öze kavuşuyoruz. Bu aşamada attığımız adımlar, yaşadığımız korkular, çektiğimiz acılar; bunların tamamı özümüzü oluşturuyor. Bu dünyaya kendi isteğimizle gelmediysek, "yaşama amacı" olarak nitelenen kavramı sonradan oluşturuyoruz. Çevremize baktığımızda ve tabi kendimize, çalışmak ve para kazanmak zorundayız. Fakat bu bir amaç olamaz. Belki de bir amaç yoktur. Ama yaşadığımız her iyi şey, hayata tutkuyla ama farkındalıkla bağlanmamızı sağlıyordur. Örneğin bir şiir okumak, yaz ayında hafif esen bir meltemde yürümek hayattaki amacımız değildir. Ama bunları yaparken oldukça huzurlu hissediyor olabiliriz kendimizi. Bir spor müsabakasını izlerken aynı duyguyu yaşıyoruzdur örneğin. Bir kitap okurken. Bunlara baktığımızda hiçbiri bir amaç değil. İnsanın doğrudan yaşamak için bir amaç edinmesi gerektiğini düşünmüyorum. Aksine doğaçlama yaşantının gücüne inanıyorum. Attığın her güzel adım seni mutlu edip yaşama olan inancını bir kat daha arttıracaktır.

Sorunuzu zıttıyla düşünelim. Şimdi olandan ne farklı olsaydı herşey anlamlı olurdu. Mesela Sonsuz yaşamak mı??

Bilinç yapı ve işleyişimiz dolayısıyla bazı şeyler bize doyumsuz gelebilir. Ama bu yoksunluk halinde yani o şeye sahip olmadığımız da geçerlidir. Tam aksine o şeye eriştiğimiz veya sahip olduğumuzda ise o şeye duyarsızlaşacağımız bir süre sonraysa hiç farkında olmayacağımız için doyumsuz gelen şey de anlamını yitirecektir. Bu nedenle bilinç durumumuz kendisi için 'yok' olanı 'var' kılar, tersine kendisi için 'var' olanı bir müddet sonra 'yok' kılar. Bu da herşeyin yoksunluk halinde anlamlı olmasına neden olur. İlginçtir ki evren de buna göre dizayna sahiptir. Anlam üreten zihinlerimiz için bize bu anlamı sunar. Öyle ya anlamda evrende var oldu ondan ayrı ve bağımsız bir olgu değildir. Evrene dönüp bakalım onda bir çatlak, boşluk, çelişki veya tutarsızlık görüyor muyuz. Herşey çok istikrarlı ve kendi içinde tutarlı. Tutarlılık mantığı beklentisini biz yaratmıyoruz veya yaratıyor olsak da bunun evrende karşılığını buluyoruz. Tutarlılık beklentimizi herşeyde olduğu gibi evreni deneyimleyerek ediniyoruz. Bu anlamda sahip olduğumuz tutarlılığı ve buna dair beklentiyi bize evren armağan etti zaten. Tüm anlamları da evren doğurdu. Bizler evrenden bağımsız veya soyut düşündüğümüzü zannetsek de bize herşeyi evren öğretti. Öğrendiğimiz herşey evrenin sunduğu şeyler. Durum buyken hala evren veya hayat anlamsız diyecek olan kişi var mı? Varsa kendisini gözden geçirmeli. Anlam gibi anlam arayışını da bize herşey gibi evren bahsetti bilinç vererek. Kendisini evrenden bağımsız düşünüyor sananlar metafizik icindelerdir. Asıl metaryaliz ve pozitivizm düşüncesinde olan kişi evreni, düşüncesinin kökenlerini evrenden bağımsız görmemeli. Görüyorsa kendisini ayrıksı bir yere koyarak düşüncesinin metafizik olduğunu kabul ediyor demektir. Ama ne gariptir ki bu kişiler genelde kendisinin materyalist olduğunu, düşüncesini maddeyle açıklayabileceğini ifade ederler. Materyalist birisinin ilk kabul edeceği şey düşünebilmesinin evrenin ürünü olduğu ve düşündüklerinin kökenlerinin evrene dayandığı olmalıdır.

En azından ölene kadar insanın kendini oyalaması için bir amaç bir heves zorunludur bence. Yoksa sıradan, toplumun beklentisini karşılayan bireyler, ebeveynler haline geliriz. Ama ıkınmalarla itiştirmelerle insan heveslenebilir mi? Ya da bu ne kadar kalıcı ve içten olur? Akışa bıraksak takılacağımız bir şey çıkar mı karşımıza?