Genel olarak daha barışçıl bir insan ırkı nasıl mümkün olabilir?

Bence bu, sadece bir araya gelip silahları bırakmaktan daha derin bir şey. Çünkü bilim bize gösteriyor ki, insan beyni ve ruhu karmaşık bir ekosistem gibi; içinde korku, öfke, sevgi, merhamet gibi duygular bir arada var. Barış ise, bu duyguların içinde dengeyi bulabilmekle başlar.

Felsefe der ki, insan “kendini tanıdıkça” özgürleşir. Kendi içindeki karanlıkla yüzleşmek, aslında dış dünyaya barış götürmenin ilk adımıdır. Çünkü insan, içindeki çatışmaları çözmeden, dışarıdaki çatışmaları çözemez.

Bilimsel olarak da, beynimizin stres altında salgıladığı hormonlar bizi savunmaya, hatta saldırmaya iter. Ama sakin ve huzurlu olduğumuzda empati yeteneğimiz artar, başkalarının acılarını hissetmek mümkün olur. İşte bu da barışın biyolojik temeli.

Daha barışçıl bir insan ırkı için önce bireylerin kendini anlaması, korkularını, öfkelerini fark edip dönüştürmesi gerekiyor. Eğitim sadece bilgi vermek değil; insanın ruhunu da eğitmek olmalı. Sevgiyle büyüyen çocuk, şiddeti öğrenmez.

Felsefede derler ki, “Barış, yalnızca savaşın yokluğu değil, adaletin ve anlayışın varlığıdır.” İşte bu yüzden barış, küçük bir adımla başlar. Bir kişinin kendisiyle barışması, bir başkasının acısını anlaması, kin tutmaması…

Ve belki de en önemlisi, bu değişimin sorumluluğu bizde. Çünkü insanlık dediğimiz şey, bireylerin toplamı. Sen değiştiğinde, dünya da değişir.

Özgür Kılarak!

Bu konu o kadar uzun ve çetrefilli bir konu ki…

Doğamız gereği iyi bir varlık oluşumuzdan mı başlasak yoksa bencil doğamızın zorunluluğu kavramış bizcilliğine ve bu sayede deneyimlediği ilkel komünal dönem itibarı ile ortaklaşmacı yaşamından mı başlasak…

Ortaklığımızın bozulduğu özel mülkiyetin kendisine mi zum yapsak yoksa bunun yarattığı yabancılaşma ve süreklileşen ve bu soruyu sorduran sömürüye mi…

Tüm bunların neticesinde ortaya çıkan ve bugünleri inşa eden sınıfların varlığına mı zum yapsak yoksa sınıfsız bir dünyanın mümkün oluşunun inşa süreçlerine mi...

Evet, doğa bir savaş arenasıdır ve yaşamın kendisi, istisnasız her canlı için bir savaş sürecidir.

Buradan, savaşı kutsadığımız anlamından öte yaşamın biyolojik temelde bir var olma savaşı olduğu anlamı çıkar. Neticede var olabilmenin koşulu enerji transferine dayanır ve bu transfer bir diğer canlının ve cansızın kullanımına dayanır.

Bunu doğadaki tüm canlılar yapar fakat bir farkla: İhtiyaç kadar…

İşte asıl mesele ve türümüz için bu sihirde gizli: İhtiyaç fazlası…

İhtiyaç fazlası, adı üzerinde şu an için gereksiz olanın teminine, hatta benzerlerinin yok olması pahasına tekelleştirilmesine dayanır. Bunun modern literatürde adı sömürüdür, aracı artı değerdir ve hamisi devlettir.

İşte olağan yaşamsal savaşı olağandışı bir yıkım sürecine eviren şey de budur. Türümüzü, salt kendi türüne karşı değil, doğaya ve yaşama karşı savaş açan bir türe dönüştüren şey…

Ve evet, filmi geri sarıp başa döndüğümüz an, doğamıza uygun ve bir zaman kanıtlanmış, barışçıl bir ırka dönmek hiç de zor değil.

Bunun ilkel adı “ilkel komünal toplum”, modern ve hedeflenen adı “komünizmdir.”

Sınıfsız, sömürüsüz, egemensiz bir dünya. Kendi ve doğası ile barışık bir dünya. Aklı ve bilimi temel alan bir dünya…

Bu dünyada da kuşkusuz var olma savaşı devam edecektir fakat bir farkla: Aslolan ben değil biziz, ben ancak benim dışımdakilerin var olabilme şansı kadar var olma şansına sahiptir ve korunmalıdır. Ki ben yaşam ağacının bir dalıyım ve yaşamımın garantisi diğer tüm dalları besleyen köküme sadakatim ile sınırlıdır. Sevgiyle…

Sorduğunuz sorunun yapısı gereği böyle bir şey mümkün olamaz. 'genel olarak daha barışçıl'ın bir ölçüsü yok, kastedilen şeye göre şu an zaten barışçılız, en son ne zaman yamyam hikayesi duydunuz? İnsan her zaman daha barışçıl, daha güvenilir, daha adil olduğuna dair kendini motive etmesini bilir, dolayısıyla asla bu konuda kendini geliştirmez, denese dahi beceremez. Hayal edilen mutlak barış ancak sağduyulu ilerleme ile, fakat boza kıra gelebilir. Kendinin ve etrafındakilerin ne kadar değerli olduğunu kavrayabilen, bunun üzerine düşünüp mühendisliğini de sanatını da yapan bi tür kendinin ne kadar değerli olduğuyla kafayı bozmak yerine tabiatı umursamayı öğrendiğinde barış gelebilir. Ehh, insanın tahmin edilebilirliği sayesinde bu sürecin ne kadar meşakkatli olacağı da aşikardır. Sorduğunuz soru basitçe bir güvende hissetme ihtiyacınızı karşılamaya yönelik gibi gözüküyor, bence siz de benim ve birçoğumuzun yaptığını yapın; barışın ancak ilahi bir hediye olacağına inanın yeterlidir. Bu öneri bi vaizlikten ziyade inancın basitliğine bi vurgudur...bir şeylere inanmak sizi tembel, kestirmeci, saf biri yapabilir ama bunun ne önemi var; inanmak sizi mutlu biri yapacak.