Bir Tanrıyı/yaratanı reddeden birisi için yaşama bağlamak için ne gerekir?

Aslında kendimi pek fazla yaşama bağlamıyorum. Bir simülasyon içinde olabiliriz. Bizim yaşam dediğimiz yazılı bir kod olabilir yada olmayabilir.

Beni birazda olsa yaşama bağlı tutan şey düşüncelerimin ve hedefimin olması. Hedefim insanlığa yardım etmek. Bu yardım için yaşıyorum ve yardım edeceğime inanıyorum.

Düşüncelerim de bana benim rastgele bir şekilde yaşam bulduğumu ve bunu değerlendirmemi söylüyor. Nasıl olsa biz öldükten sonra biz diye bir şey olmayacak o zaman yaşamın tadını çıkaralım...

Bence hayati sevmek ve yasamak istemek bir Tanriyi yada herhangi bir yaraticinin var oldugunu kabul etmekten gecmiyor kesinlikle. Oyle olsaydi inancli olan hic bir insan mutsuz olmazdi ki biz bunun dogru olmadigini biliyoruz. Ayrica bir cok dine baktiginiz zaman goreceksiniz ki hepsinde sizi seven ama cezalandirmak icin her hareketinizi kayit altina alan bir tanri inanci var. Aslinda dusundugumuz zaman boyle bir tanrinin var oldugunu bilmek sizi hayattan sogutacaktir.

Benim fikrime gore, dinler insanlari kolayca yonetmek amaciyla cikartilmis tamamen insan uyarlamasi olan pratikler. Ustelik bir cogu da birbirinden esinlenmis ve benzer kurallari getirmis. Beni en cok uzen kisimlari ise kadinlari surekli korunmasi gereken bir esya olarak gormeleri. Mesela yahudi ortodox kadinlar evlendikten sonra saclarini gosteremezler. Cogu saclarini kazitir ve peruk takmaya baslar. Ayrica saclarini kazittiklari zaman bir arinma rituelinden gecerler. Ayni sekilde asiri tutucu Hristiyanlar da kadinlar "modest" muhafazakar giyim tarzini benimsemelidir. Son olarak hepiminizin bildigi Islam anlayisinda ergenlige ulasildigindan itibaren kizlar ziynet yerlerini kapatmalidir. Nedense her turlu kurali gonderen Tanri bu ziynet yerlerini kitapta aciklamamis ve biz kadinlari bir hurafeler silsilesi olan Hadislere yonlendirmistir. Bu sozde hadislerin kim tarafindan ve neye gore yazilmis olduklari bilinmemektedir.

Sonuc olarak hayati ve yasami sevmek icin illa bizi yaratan bir guc oldugunu dusunmemiz gerekmez. Bizler zaten evrenin birer parcasiyiz. Hepimiz zamaninda olmus bir yildizin tozlarindan meydana geldik ve benim aklima yatan en mantikli dusunce, bir yatarilandan bahsedersek, tanrinin aslinda evrenin kendisi oldugu ve bizlerin de kendi kendine anlamaya ve tanimlamaya calisan birer evren parcalari oldugudur..

Not: Gorunen o ki turkce klavye bulmam gerekecek. Yazim hatalari icin simdiden ozur diliyorum ve ilk soru-cevap yayinim oldugu icin hos gormenizi umuyorum :)

Hedefler ve sevdiklerin. Hiçbiri yoksa en azından bir hedefin olsun. Nerede ne olacağı bilinmiyor. İyilik de yapabilirsin insanlara. Başkalarının mutlu olması seni de mutlu edebilir. Kişinin araştırmaya devam etmesi de hayat görüşünü netleştirecektir. Umarım yardımcı olmuşumdur... Hayata bir kere geldin tadını çıkar :)

Yaşama bağlanmayı Tanrı inancıyla ilişkilendirmeniz çok ilginç. Çünkü Tanrı'nın var olmadığına inanan bir çok insan kendine bir yaşam ideali, hayatlarını adayacakları bir düşünce bulma ihtiyacı hissediyor. Oysa var olmak, yokken yaşamın tadını tatmış olmak tekrar yokluğa düşmekten korkmaya sebeptir. Yok olma korkusu şu kısa hayatı içten içe zehir eder. Bunu insan yaşadıkça ve yaşlandıkça daha iyi anlıyor. İnsan yok olmayı istemiyor. Bu duygunun insanın içinde var olması bile Tanrı'nın varlığına delildir. Çünkü insan bilmediği şeyi isteyemez hayal bile edemez. Ama sonsuz yaşamanın hayallerini kuruyor. Bu insanın bu geçici evrene ait olmadığının başka bir sonsuz evren için yaratıldığının kanıtı değil midir?

Tanrı'yı arayan, eğer dış evrende bulamıyor evrenin yaratılışındaki mükemmelliğin ancak bir bilgi ve irade sonucu oluşacağını göremiyorsa iç evrene baksın; kendi içinde evren kadar büyük bir alemin olduğunu göremiyor mu insan. Duygular, duyumsamalar, düşünceler, hayaller, istekler anlamakta zorlandığımız derinlemesine öyle iç içe bir evren var ki içimizde bunun sadece bilinçle ya da beyinle açıklanması imkansızdır. Dini terminolojide letaif denen bu duygular ancak oraya bunlardan haberdar birisi tarafından konmuş olabilir, kendi kendine bunların oluşması imkansızdır.

İnsanın içindeki en önemli duygu da merhamet ve iyilik duygusudur. Bu duygular hayvanların aksine insanda başkaları için kendini feda edebilecek şekildedir. Oysa iyilik yapma duygusu ve merhamet doğadaki seçilim gibi acımasız yasalara ters işler. İyilik duygusu insanın içine mutlak iyi olan Allah tarafından konulmuştur. Merhamet duygusu evreni rahmet üzerine yaratmış Allah'ın içimize koyduğu eşsiz duygudur. Din de bu merhamet üzerine kuruludur. Hz Peygamber'in hayatını okuyan bir insan O'nun baştan ayağa merhametle donatılmış olduğunu görür. Kur'an'ı bu gözle okuyan bir insan Rahmetin her bir satırında bulunduğunu anlar. Kur'an'daki tehditler ve cezalandırmalar insanların sonsuz bir yok oluşa gitmemeleri için onları yanlışlıklardan çevirmek için ve masumların zalimler karşısında adalete kavuşmaları içindir. Adaletin yerini bulması da merhametin eseridir.