Türkçenin en eski devirlerinden beri Türkçede iki "k" sesi var olmuştur.[1] Bunlardan biri kalın sesli harflerle (a, ı, o, u) birlikte bulunan ve boğaza daha yakın bir yerden telaffuz edilen kalın k sesidir. Diğer "k" sesi ise ince sesli harflerle birlikte bulunan ve ağzın daha ön tarafından telaffuz edilen ince k sesidir. Türkçe kökenli kelimelerde kalın sesli harflerle daima kalın k, ince sesli harflerle birlikte ise daima ince k bulunmaktadır.
Bununla birlikte Türkçedeki özellikle Arapça ve Farsça kökenli kelimelerde bu kuralın dışına çıkılır. Arapça ve Farsça kökenli kelimelerde kalın ünlülerle birlikte ince k sesi birlikte bulunabilir. Örneğin kâr, hükûmet, kâğıt kelimelerindeki "k" kalın harflerle birlikte bulunmalarına rağmen ince telaffuz edilirler. Bu kelimelerdeki k'lerin doğru telaffuz edilebilmesi için kendisinden sonra gelen sesli harfe düzeltme işareti koyulur.
Türk dili tarihiyle ilgili bir bilgi de ekleyelim. Türkçenin tespit edilen en eski yazı sistemi olan runik harfler arasında kalın ve ince k için iki ayrı harf vardır. Arap harflerine dayalı Osmanlı Türkçesinde de aynı durum söz konusudur. Latin harflerine dayalı Türk alfabesinde iki ayrı k olmadığı için düzeltme işareti kullanılmaktadır.
Kaynaklar
-
M. Ergin. (2009). Türk Dil Bilgisi. ISBN: 9757728060. Yayınevi: Bayrak Basım.