Yiğit Avcı

İsmim Yiğit Avcı. 21 yaşındayım. Ankara Medipol Üniversitesinde Tam burslu İngilizce tıp fakültesi öğrencisiyim. Dünden Bugüne: Gözlerimi dünyaya göğe komşu topraklarda, Artvin'de açtım. Öğretmen bir anne babanın tek çocuğu olarak dünya geldim. Annem ve babam tam zamanlı çalıştığından kaynaklı, bana mesai saatlerinde annemin öğretmen arkadaşının eşi olan Fatma Teyze bakıyordu. Kendisi Gürcü kökenli bir Şavşat'lıydı. Annem benimle Gürcüce konuşmasını her ne kadar çok istese de Fatma Teyze Türkçe'yi daha hızlı öğrenmem için neredeyse hiç konuşmadı. Fatma Teyze ve eşi ve aynı zamanda anne ve babamın öğretmen arkadaşı olan Mahmut Dede bizim karşı komşumuzdu. Mesai saatleri haricinde de onlarla çok haşır neşirdim. Mahmut Dede hayatınızda görebileceğiniz en bilge insanlardan birisiydi. Kendisi bir tarihçi, bir devrimci, bir satranç hakemi ve her şeyden önemli çok iyi bir idoldü. Bana, ben daha 2-2.5 yaşlarındayken satranç oynamayı öğretti. Bu sayede ilkokul ve ortaokul döneminde bir çok il derecesi aldım... Hayatımdaki ilk Gürcü kökenli insanlar Yaşar ailesi olsa da tek değillerdi. Yaklaşık 5 6 yaşlarımda annemin tavsiye üzerine piyano kursuna başladım. Öğretmenim Tamara isimli Gürcü bir kadındı. Tanıştığımızın ilk senelerinde pek iyi Türkçe konuşamıyordu fakat ortak dilimiz olan müzik sayesinde epey iyi anlaşıyorduk. Kendisi Rus ekolüyle yetişmiş bir müzisyen ve dansçıydı. Biraz katıydı tahmin edebileceğiniz üzere fakat tatlı bir sertliği vardı. Yıllar geçtikçe müziğe olan ilgim daha da artıyordu. Artvin'de sayısız klasik müzik konseri düzenledik, dans gösterileri gerçekleştirdik. ilk başladığımızda 7 8 kişilik olan sınıfımız yüzlere ulaşmıştı. 25.000 nüfusluk merkezdeki birçok ailenin çocuğu piyano kursuna başladı. Bir öğretmen bir şehri nasıl değiştirir sorusunun cevabını arıyorsanız verebileceğim güzel örneklerden birisi de budur. Ortaokula doğru yaklaşırken tenis oynamaya başladım. Aslında tenisin öncesinde yüzme, hentbol, jimnastik, basketbol, futbol, masa tenisi, judo... gibi çeşitli kurslara gitmiştim fakat artık bilemiyorum ya benden ya da eğitmenlerimden kaynaklı olacak pek devam etmek istemedim. Tabii ki mahalle de yaşayan her çocuk gibi ben de basketbol ve futbol oynuyordum fakat tenis oynarken ayrı bir keyifliydim. Bir kaç sene kadar kurslara ve antrenmanlara devam ettim. 2. senenin sonunda kendi yaş grubumda Artvin şampiyonu olmuştum lakin daha sonrasında şehirdeki tek tenis kortunun kapanmasıyla beraber kurslarımıza ara verildi... Lise çağına geldiğimde artık iyi bir piyanisttim diyebilirim. Sadece ben değil bir çok arkadaşımın da seviyesi ilerlemişti gerçekten. Tamara Öğretmen de bunun farkında olacak ki yarışmalara ve festivallere hazırlamaya başladı bizi. Gürcistan, Batum, Tiflis, İtalya, Pesaro, Azerbaycan, Fransa'da gerçekleşenler gibi, çeşitli yarışma ve festivallere katılım sağladık. Bir çok derece ve ödül de cabası. Hatta ve hatta 19 Mayısta gerçekleşen Cumhurbaşkanın Türkiye'nin 4 bir yanından görüştüğü bir etkinlikte cumhurbaşkanına piyano çalma fırsatım dahi olmuştu. (Bu konuda ayrı bir parantez açmak istedim. Türkiye de artık pek karşılaşamasak da benim başıma geldiği için paylaşmak istedim: Görüş olarak cumhurbaşkanımızla pek aynı düşüncele ne ben ne de ailem sahip değildi. Görüşmelere seçilecek çocuklar konusunda normalde bu çok önemli bir etken olsa da ,neden bilmiyorum, siyaseti hiç araya katmadan seçtiler. Bana karşı davranışlarında ne bir ön yargı vardı ne de ihmalkar bir tavır takınmışlardı) Etkinlik pandemiden kaynaklı online olarak gerçekleşse de kendisi yüz yüze bir tanışma fırsatı için Ankara'ya davet etmişti. Fakat malesef artan ölümler ve salgın sebebiyle bu fırsat tarihe gömüldü.. Yine lise dönemlerimin başında tanıştığım Onur Gül isimli müzik öğretmenim hayatımdaki idollerimden birisi olacaktı. 9 sene boyunca klasik eğitim almış bir piyanistin hayatına giren ilk farklı enstrüman Onur Gül sayesinde olacaktı. Kendisi aslında bir çello virtüözüdür fakat onun çaldığına tanıklık ettiğim ilk enstrüman gitarıydı. Gençliğin de etkisiyle kendime bir gitar edindim, kendi kendime öğrenmeye başladım. O zamanlar o kadar özeniyordum ki etüt çalışmaktan parmaklarımın kanadığı günleri hatırlıyorum... Zaman geçtikçe gitarda da belli bir seviyeye geldim. Sesimin pek güzel olmadığını düşündüğümden hep çalardım, söylediğim çok nadir an vardır. Tabii Türk toplumundaki gelenek edinilmiş olan yoğun ısrarlardan bir şekilde kaçınmam gerekiyordu. Ağzımla söyleyemiyorum bari çalayım diye düşünerekten yine kendi kendime mızıka öğrenmeye başladım. Bir yandan gitar çalarken bir yandan da boynuma taktığım mızıka askısıyla beraber mızıka çalıyordum artık. Lisenin sonlarına doğru annemin eski öğrencilerinden Emre Solmaz'ın aracılığıyla akordeon edindim. Zaten piyanoyla yoğun olan münasebetimden kaynaklı klavye düzenine epey aşinaydım. Akordeon çalmayı da öğrenmem pek zaman almadı. (Tabii bu saydığım enstrümanlardan piyano haricin de hiçbirinde bir profesyonelliğim bulunmamakta) 12. sınıfa geldiğimde her ne kadar konservatuvar okumak istesem de öğretmen bir anne babanın ekonomik açıdan şartları belli olduğundan ve de dededen kalma bir mirasımız olmadığından aç kalacağımı biliyordum. Zaten akademik hayatımda da oldukça başarılıydım. Not ortalaması yahut denemelerdeki sıralamalar olsun ilk 3'ün altına düştüğüm çok nadirdi. Bu yüzden hali hazırda ilgi duyduğum mühendisliklerden birisi olan bilgisayar mühendisliğine yöneldim. ODTÜ için hazırlanıyordum fakat çok çalışkan bir öğrenci değildim. Sınav günü gelip çattığından verdiğim emeklerin ODTÜ bilgisayar için gereğinden az olduğundan emindim. Tahminim de doğru çıktı zaten... Ankara Medipol İngilizce Tıp Fakültesini tam burslu olarak kazandım. Şu anda aynı üniversitede 3. sınıfta okumaktayım. Müzik hala hayatımda büyük bir yer tutuyor... Şimdilik ben buyum...