Büyük bir şair şiddetle ayıplanan psikolojik gerçekleri, şaka yollu da olsa, dile getirme hakkını kendinde görür. H. Heine şunları itiraf eder: Son derece yumuşak başlı bir yaratılışım vardır. Arzularım şunlar: Mütevazı bir kulübe, sazdan dam ama iyi bir yatak ve iyi yemek, tazecik süt ve tereyağı, pencerede çiçekler, kapının önünde birkaç güzel ağaç; ve yüce tanrı beni tam anlamıyla mutlu kılmak istiyorsa, bu ağaçlarda şöyle altı-yedi düşmanımın sallandığını görme sevincini tattırır bana. Ölmelerinden önce, müteessir bir halde, bana yaşamda çektirmiş olduklarının hepsini affedeceğim. Evet, insan düşmanlarını affetmelidir, ama ancak onlar asıldıktan sonra.
Kitapların yakıldığı bir yerde, sonunda insanlar da yakılacaktır.
Kitapların yakıldığı bir yerde, sonunda insanlar da yakılacaktır.
Dur durak bilmeden soru sorarız,
bir avuç toprak ağzımızı örtene dek.
Peki ama aradığımız yanıt bu mudur?