Kimse bir başkasını yargllayabilecek kadar kusursuz değildir ama kendinde bu hakkı görebilecek kadar hadsizdir.
Zihnin sarkacı, doğru ile yanlış arasında değil, anlam ile saçma arasında gidip gelir.
Bir insan, aydınlığı hayal ederek değil; karanlığın bilincine vararak aydınlanır.
Carl Gustav Jung, gölge kavramından bahsettiğinde benliğin olumsuz bulacağımız tarafını kasteder; saklamak istediğimiz tüm sevimsiz özelliklerin bireysel bilinçdışıyla birleşmesinin toplamını anlatır. Dışa Bakan Rüya Görür, İçe Bakan Uyanır isimli kitabında “İnsan var oldukça gölgesi de olacaktır, olmalıdır da. Çünkü ışık varsa gölge vardır. Burada bize düşen karanlıkla bütünleşmektir. Onu yok saymak faydasız, aksine tehlikelidir. Onun dilini anlayıp uzlaşmaktır çözüm. Fakat gölgeyle yüzleşmek cesaret ister, en aşağılık ve en vahşi tarafınızla bir masada oturmak ve onun gözlerine bakmak… O masadan el sıkışarak kalkmak “büyük bir manevi güç” ister. Toplum baskıcı ve sınırlayıcı olduğunda gölgemizde bastırılır. Bastırılan şey ise daha fazla büyür ve genişler.”
Psikolojik açıdan bakıldığında insan kültürünün tarihi, büyük oranda insanın hayvandan insana dönüştüğünü unutma çabasından ibarettir.
Sen ruhunda gereksinim duyduğun şeyin kölesisin.
Yalnızlık insanın çevresinde insan olmaması demek değildir. İnsan kendisinin önemsediği şeyleri başkalarına ulaştıramadığı ya da başkalarının olanaksız bulduğu bazı görüşlere sahip olduğu zaman kendisini yalnız hisseder.
