Bazen insan yanlış bir yola saptığını fark eder ama geri dönmek için çok geç olduğunu düşünür. Zamanla alışacağını, içinde bir yerlerin dolacağını sanar fakat içi daha da boşalır. Her sabah uyanır, yapacaklarını yapar, güler, sanki çok mutluymuş gibi yapar. İçten içe bir şeyleri değiştirmek ister ama nereden başlayacağını bilemez. İnandığı şeyler anlamını yitirir, her şey daha siyah, karanlık ve sessiz olur. En kötüsü de bu hisleri kimseye anlatamamaktır. Dışarıdan güçlü, hayat dolu görünürsün ama için yorgun ve acizdir. En kötüsü hayat akarken içteki boşluk bir türlü dolmuyor. Bu kadar duygunun ağırlığını her gün taşımak aşırı yıpratıcı. Tek istediği gerçek mutluluk...