Kaybetme korkusu üzerine bir yazım vardı. Birkaç kişinin beğendiğini görünce bunu eklemek istedim.
O gün geleceğe dair çokça hayal kurduğum en yakın arkadaşımın hayatımdan çıkma dönemiydi. Benim için cevapsız kalan birçok soru vardı. Bir yanım zaman ver diyordu. Bir yanım konuş diyordu. Zaman verdim; kendime, ona. O gelmedi. Ben iyileştim. Ve şu an mantıklı düşüncelerle diyorum ki, hayatımda olsaydı ben daha çok üzülecektim.
Ben zaman vermekten korkuyorum. Sanki zaman iyileştirir gibi değil de yaralanmış gibi geliyor. Ama dönüp baktığımızda aslında yara almanın iyileştirdiğini görüyoruz. Şimdi de kendime diyorum ki, akışa bırakmaktan korkma. Biraz sal, her şeyi :)