Ben sandım ki bir gün dönüp ‘konuşalım’ dersin.
Meğer biz konuşacak yer bırakmayacak kadar tükenmişiz.
Ben yandım, sen üfleyip söndürmeye bile tenezzül etmedin.Sen rahat uyudun ya işte o gün anladım, benim sana verdiğim değer, senin umursamazlığının çöp kutusuna bile girmiyormuş.
Seni tanıdığım sevdiğim gün bile haram olsun bana.
Hakkımı helal etmem, suskunluğum da kırgınlığım da ahım da boynuna vursun.