Düşünce gücüyle kontrol edilebilen ve hatta kullanıcısına dokunma hissi sağlayabilen biyonik uzuvlar yaygınlaşırken akıllara “Vücudumuzun parçası olmayan bir yapıyı düşünce gücüyle nasıl kontrol ederiz?” sorusunu getiriyor.
Bunun için öncelikle ‘biyonik’ kelimesinin anlamını irdelemeliyiz. Biyonik, mühendisliğin karşılaştığı sorunlara biyolojik yapıları inceleyerek çözüm arayışıdır, bir başka deyişle doğadaki sistemlerin mühendislik sistemlerine uyarlanışıdır. Biyonik bir koldan bahsettiğimizde, normal bir kolun işlevlerini, mimiklerini yerine getirebilecek mekanik bir koldan bahsediyor oluruz.
Peki, nasıl oluyor da vücudumuz ona ait olmayan bir parçayı kontrol etmeyi başarıyor? Bunu gerçekleştirilebilir kılan ilk şey, bir insan bir uzvunu yitirse bile beynin motor korteksinden (beynin istemli kas hareketini sağlayan bölümü) hala bu uzva hareket sinyali gidiyor oluşu. Yani kasılacak kaslar orada olmasa bile beyin yine de sinirler yoluyla o noktadaki kasları uyarmaya çalışıyor. Biyonik alanında çalışanların yaptığı şey ise beynin gönderdiği bu sinyalleri mekanik kolun anlayabileceği sinyallere çevirmek oluyor. Bu noktada devreye giren çevirmenimiz ise elektrotlar.
Kayıp uzva giden sinirler, artık olmayan kaslara ulaşmayacakları için elektrotlara bağlanıyorlar. Elektrotlar beyinden sinirler yoluyla gelen sinyalleri algılayıp bunu biyonik eli harekete geçirecek sinyallere dönüştürüyorlar. Örneğin birey elini açmak istediğinde beyin ilgili sinirler yoluyla elini aç sinyalleri yolluyor, bu sinyali alan elektrot çevirmen görevi üstlenerek biyonik elin motor kontrolüne bu sinyali aktarıyor ve biyonik el açılıyor.
