Aşk, ulaşamayacağın birini abartarak, onun kafandaki ideal kişinin olduğunu sanarak, tutkuyla bağlanmaktır.
Aradaki engeller ne kadar artarsa bu yanılsama da o kadar tutkulu olacaktır. Nasıl tarih öncesi atalarımız doğum olayını çözemediği için kadınlardan tanrı yaratmışsa, biz de yolumuzun kesiştiği birini yaşamımızın vazgeçilmez kişisi sanarak, neredeyse ona tapınmaya kadar varan bir bağlılık yaratmışız. Kanımca aşk, o ilkel abartma duygusunun günümüze kadar gelmiş halidir. [1]
Tüm Reklamları Kapat
Kaynaklar
- Ahmet Ümit. (2000). Patasana. Yayınevi: Om Roman. sf: 348.