Yerçekimi, kütlesi olan her şey arasında bir çekim kuvveti oluşturur. Bu kuvveti Isaac Newton keşfetmiş ve formüle etmiştir. Newton'un yerçekimi yasasına göre, iki cisim arasındaki çekim kuvveti, cisimlerin kütlelerinin çarpımıyla doğru orantılıdır ve aralarındaki mesafenin karesiyle ters orantılıdır.
Dünya yüzeyinde bu kuvvet, cisimlerin yere doğru çekilmesine neden olur. Bu yüzden, bir topu havaya attığınızda yere düşer veya su akarsularda aşağı doğru akar. Dünya'nın büyük kütlesi, atmosferi yerinde tutarak yaşamı mümkün kılar. Gezegenlerin Güneş etrafındaki yörüngeleri de yerçekimi sayesinde oluşur; Güneş'in büyük kütlesi gezegenleri çekerek yörüngelerinde tutar.
Gelgit olayları da yerçekiminin bir sonucudur. Ay ve Güneş'in yerçekimi kuvvetleri, Dünya'daki okyanusların yükselip alçalmasına neden olur. Serbest düşme sırasında, yerçekimi cisimleri hızlandırarak yere doğru çeker. Hava direnci olmasaydı, tüm cisimler aynı hızda düşerdi. Ağırlık, yerçekimi kuvveti ile kütlenin çarpımından oluşur; bu nedenle aynı cismin ağırlığı farklı gezegenlerde değişir çünkü her gezegenin yerçekimi kuvveti farklıdır.
Uzayda yerçekimi zayıftır, bu yüzden astronotlar mikro yerçekimi ortamında "ağırlıksız" hissederler. Ancak yerçekimi tamamen yok olmaz; uzay araçları ve gezegenler arasında hala bir çekim kuvveti vardır. Yerçekimi, evrendeki kütleler arasındaki düzeni ve hareketi belirleyen temel bir kuvvettir ve günlük yaşamımızda her zaman karşılaşırız.
Kaynaklar
- C. W. Misner. Gravitation. ISBN: 9780691177793.
- H. D. Young. (2015). Sears And Zemansky's University Physics With Modern Physics. ISBN: 9780321973610. Yayınevi: Pearson.
- R. A. Serway. Physics For Scientists And Engineers. ISBN: 9781133947271.
