Ödüllü Soru Size Göre Aşk Nedir?

Bana göre aşk; derin duyguları uzun yıllar besleyecek, mutluluğu tetikleyecek, aşkına karşılık bulamazsan da mutluluğun yerini kedere bırakacağı bir olgudur. İnsanlar sadece romantik olarak aşık olmazlar, bir bilime, bir iyiliğe veya herhangi bir şeye aşık olabilirler. Ayrıca Evrim Ağacı'nda bu konuyla ilgili çok güzel bir bilimsel makale var, onu da okumanı tavsiye ederim.

Aşk dedinmi duracaksın bi dakika.

Bir bakacaksın gözlerinin içine.

Oralarda uzaklara bakacaksın,acı dolu belkide.

Ama sen oraları değilde,gözlerinin kahvesini seveceksin.

Denizin mavisi, yaprakların yeşili,bulutların beyazı gibi seveceksin.

Sen o renklerin solacağı günü bilsende,hiç gelmicekmiş gibi bekliceksin.

Seversin çünkü sen,çok seversin.

Konu aşk olunca şiirle yanıtlamak istedim, başlığı siz atın.

Ben dupduru bir ırmağın kenarında,

Su üstünde güneşi izlemek gibiyim.

Ben geçilmez dağların yarında,

Yıldızları göğsüne gizlemek gibiyim.

Sığdırmak evreni gözlerin esrarına,

Sarmalamak zamanı bugünden yarına,

Varlığı vardırmak var olma kararına,

Yok iken varlığı özlemek gibiyim.

Zerrede toz attıran taneyim,

Bir taneleri bir tutan anneyim,

Bilinmezin bilindiği haneyim,

Hüzmede güneşi gözlemek gibiyim.

Sen kimsin diye sorma ben senim,

Gönlüne sığan o, benliğe sığan tenim,

Ne zamanım, ne genişlik, ne enim;

Görünmezle gözleri sözlemek gibiyim;

Aşkım ben sorarak bulunmaz, o benim,

Hislerini yutan karanlık bedenim,

Güneşi karanlıkla közlemek gibiyim.

• Ben şahsen aşka inanan birisi değilim. Aşkın bâki olduğunu düşünmüyorum.
• Aşık olmak güzel şey çünkü bir insanın bir insana karşı sahip olduğu hormonel duygulardan ötürü ne dediğinizin pek farkında olamayabiliyorsunuz. Çünkü o an veya anlar boyunca sizi hormonlarınız yönetiyor. Bu yüzden herhangi bir aşk bittiğinde eski mesajlara veya konuşmalara bakarken/anımsarken "Neden dedim ki?" veya "Çok saçmalamışım" dedirttirebiliyor.
• Ancak her ne kadar aşkı saçma bir duygu olarak niteleyip mantıklı düşünülmesi gerektiği üzerinde dursam da, birisi bana aşkını ilan ettiğinde onu kırmamaya da özen gösteririm. Çünkü sevgi ve nefret arasında gerçekten çok ince bir çizgi var. Sizin o an dediğiniz incitici bir şey, hâlâ daha hormonel duyguları yüksek olduğundan pek bir etki etmeyebilir ve sizi sevmeye devam edebilir. Ancak karşı tarafın hormonlarının azaldığı dönem bu sevgi, salt bir nefret olarak tekrar doğar. Bunun örneği de tarihte çoktur. Aşk veya nefret uğruna para, mevki, can veya adam öldüren kişiler çok olmuştur.
• Neden aşkın bâkiliğine inanmadığım sorusuna gelirsek, aslında cevabı üstte çok kez tekrar ettim. Hormon!
• İnsanın hormonal duyguları yükseldiği zaman aşık olmaya daha meyillidir ve olur da. Ancak iki insan arasında başlayan ilişkide ya ikisinden birinin hormonları, diğerine göre daha erken azalma aşamasına geçer ve ayrılık yaşanır. Bunun sonucunda bir taraf buhrana sahip olur. Ya iki insan da ani yaşanan ve birbirlerine nefret duyacakları bir olaydan ötürü hormonları azalır ve ayrılırlar. Bunun sonucunda iki taraf da nefret sahibi olur. Ya da bir insanın hormonları erken azalma aşamasına geçse bile diğer tarafa söylemez, diğer tarafın da bitince ve artık bir taraf doğruları söyleyince ayrılık yaşanır. Bunun sonucunda iki taraf da nötrdür. Bunun istisnaları ve başka sonuçları çoktur. Sadece 3 genel örnek üzerinde durdum.
• Dediklerime bakarak gelip "Ama uzun süreli evlilikler var." diyen çok insan oldu. Buna da bi' parantez açmak istedim o yüzden. Evliliklerde her ne kadar duygularının yüksek olduğu bir anda bu fikir alınıp, yapılmış olsa da evliliğin ilk birkaç haftasında aslında insanın gerçekten bir kişiye bağlı kalamayacağını hissedersiniz. İki insan arasındaki o romantik anlar yoktur artık, saf bir hakikat vardır ve insanlar güneşe ilk döndüklerinde gözleri acır. Uzun süreli evlilikler, uzun süreli aşkların yaşandığı manasına gelmez...
• Uzun bir cevap oldu belki burayı görmezsiniz bile ama bu konu hakkında çok düşündüm, çok okudum. Sonunda Schopenhauer'un aşka karşı bakışını doğru buldum.
• Okuduğunuz için teşekkür ederim.

Bulup kaybetmeyene, teklifsiz sürdürebilene aşk olsun…

Aşk ya da sevi, sevda; insanı hangi konumda ve koşulda olursa olsun alıp götüren duygu.

Kimine göre anlatılamayan ancak yaşanan bir duygu.

Kimyasal olarak da izahı hormonlar üzerinden yapılmaya çalışılan, kimine göre özgürleşme kimine göre gönüllü esaret kimine göre mecburiyet…

Fakat kim ne derse desin harika bir şey. Hayatında en az bir defa bile bunu tatmayanların, bu hayata dair çok şey kaybettiğinin kanıtı olan duygu.

Aşk, sevgiden farklı olarak ve ona içkin şekilde, sahiplenmeyi, sahiplenilmeyi, değer vermeyi, görmeyi ve hatta bir defa bile tadanın devam eden süreçlerde, bu duygunun kendisinden esirgenişinden, azlığından, tükenişinden dolayı bütün duygu ve davranışlarını uçlara taşımayı çoğu zaman ve ne yazık ki kaçınılmaz kılan şey.

Zamanla sevgi ve saygı ile desteklendiğinde asla bitmeyen ancak bunlardan gerekli gıdayı alamadığında saman alevi misali parlayıp kısa sürede sönümlenebilen, insanlığın kendisi kadar eski bir bilmece...

Ferhat'a dağları deldiren, Mecnun'u çöllere düşüren, Kerem'i içten içe yakan, Tahir'i "Tahir" yapan özne. En güzel masallarımızın başkahramanı ve öznesi...

Aynı zamanda yaratıcısı olan sevgi gibi, temel harcı emek olan nimet. Mükemmel bir antibiyotik ve ağrı kesici. Ve fakat yeri geldiğinde verem de edenden bir illet…

Beslendikçe büyüyen yaşama sevinci ve bazen kavuşma ile tükenen şehvet...

Ancak her koşulda insani. Öyle uhrevi, ilahi, natural, hümanist vb. den öte, kanlı, canlı, ruhsal, bedensel, cinsel bir pratik ve nihayet meyvesi olan bizlerin, istisnalar hariç, en yeri doldurulamaz mayası ve ham maddesi...

Yozluğun, yabancılaşmanın bu denli yaşandığı çağımızda, Leyla ve Mecnun olmadan da halen aşkı bulabilene, buldurabilene, yaşayana, yaşatana ve en mühim olanı, paylaşabilene aşk olsun...