Bir görüşe göre en iyi film bile olabilir. 1941 yapımı 2 saatlik Orson Welles filmi. En iyi 104. sırada, Oscar adaylığı ve orijinal hikaye konusunda Oscar kazanmışlığı var. Yönetmene baktığımda gördüğüm şey entelektüel anlamda önemli hikayelerin filmleri oldu. Citizen Kane ilk uzun metraj filmlerinden olabilir ama ortaya koyduğu eser gerçekten sanat eseri gibi duruyor. Sonradan gelen konular hep lisanstan tanıdık hikayeler: Jane Eyre, Macbeth, Othello, Moby Dick, A Man for All Seasons, Oedipus ve bir sürü muhtemelen konusu ilginç filmler ve hepsi de belli bir seviyede. Sonra fark ettim ki bunlar oynadığı filmlermiş ve kendisi aynı zamanda bir aktörmüş de. Saydıklarımı da hem yazmış hem yönetmiş. Filmi bitirene kadar başrolün de kendisi olduğunu fark etmemiştim. Lakabının The Great One olduğu yazıyor.
Filmin konusuna geldiğimizde ise gerçekten ilginç bir özeti basit bir gimmick ile yaratmış diyebiliriz. Devrinin en önemli adamlarından bir tanesinin ölüm döşeğinde söylediği "rosebud" kelimesinin anlamı nedir? Filmin konusu tamamen budur. Tabiiki bunun cevabı basitçe verilebilir olsa da kişinin hayat hikayesini uzun flashbackler ile işliyor. Çok temel, insani ve bilindik bir hikaye işleniyor aslında ama pek dramatik tutamamışlar ve bu yüzden anlamsız şekilde bir detay olarak kalıyor. Filmi analiz etmek istersen ne ala ama izlerken hiçbiri aklına gelmez. Konu aslında çocuklukta sevmek/sevilmek gibi temel bir anne/ödipal krizini aşamamış güçlü bir adamın çocukluktaki mutluluğunu güç ve eşya biriktirme üzerinden telafi etmeye çalışmasıdır. Rosebud'ın da çok güzel bir anlamı çıkıyor bu noktada ve çok güçlü bir motif olarak sinemaya yerleşiyor. Film ve hikaye oldukça sanatsal kaygılar barındırıyor ki açılışı bile Xanadu'lar ile, Kubla Khan'lar ile beni içine çekti ama işleniş zamanıyla birlikte eskimiş.
Filmin konusuna geldiğimizde ise gerçekten ilginç bir özeti basit bir gimmick ile yaratmış diyebiliriz. Devrinin en önemli adamlarından bir tanesinin ölüm döşeğinde söylediği "rosebud" kelimesinin anlamı nedir? Filmin konusu tamamen budur. Tabiiki bunun cevabı basitçe verilebilir olsa da kişinin hayat hikayesini uzun flashbackler ile işliyor. Çok temel, insani ve bilindik bir hikaye işleniyor aslında ama pek dramatik tutamamışlar ve bu yüzden anlamsız şekilde bir detay olarak kalıyor. Filmi analiz etmek istersen ne ala ama izlerken hiçbiri aklına gelmez. Konu aslında çocuklukta sevmek/sevilmek gibi temel bir anne/ödipal krizini aşamamış güçlü bir adamın çocukluktaki mutluluğunu güç ve eşya biriktirme üzerinden telafi etmeye çalışmasıdır. Rosebud'ın da çok güzel bir anlamı çıkıyor bu noktada ve çok güçlü bir motif olarak sinemaya yerleşiyor. Film ve hikaye oldukça sanatsal kaygılar barındırıyor ki açılışı bile Xanadu'lar ile, Kubla Khan'lar ile beni içine çekti ama işleniş zamanıyla birlikte eskimiş.
