48 yaşındaki bir kadın yönetmen olan Coralie Fargeat'ın Cannes en iyi senaryo ödülünü kazanan filmi Cevher, senenin son aylarında adından oldukça söz ettirdi. Kendisinin fazla bir film deneyimi yok gibi gözüküyor. Başroller Demi Moore ve Margaret Qualley için de aynısını söyleyebiliriz. Fazla öne çıkmış isimler değil ama bu filmle oldukça tanınacaklardır. Filme gelince, başta gerilim filmi sanmıştım ama bayağı modern korku türünde bir çalışma olmuş. Aynı zamanda kara mizah ve hiciv de barındırıyor. Yaşlandığı için yıldızı sönmekte olup sektörden yeni çıkmış egosu kırılgan ve güzelliğiyle ön plana çıkmış bir oyuncunun çareyi karaborsa bir ilaçta aramasını işliyor.
Açıkçası klişe bir sektör ve ataerki eleştirisi olarak görmeyip genel bir mükemmeliyetçilik ve okb filmi olarak gördüğüm için beğendim diyebilirim. Genel olarak insan eleştirisi olup benim "İnsan olmak çok zor." lafımı akla getirir. En başından itibaren içine çekip merak uyandırıyor ama son sahnelerde artık bitsin dedirtmeye başlıyor ve grotesk sahneleri abartmaktan saçmalamaya başlıyor bence. Tabii ki böyle bir konunun sonu böyle olurdu muhtemelen ama onu da yönetmen düşünsün. Bana biraz Tarantino ya da yumuşak bir Lars von Trier'cilik oynayabileceği bir film yapmak istemiş gibi geldi. Rahatsız edicilik çekim teknikleriyle bile üst seviyede diyebilirim. Sinematografi, müzik kullanımı ve sahnelerin sadeliğiyle sanat filmi olduğunu da gösteriyor. Konunun sofistikeliğine ve çarpıcılığına rağmen sade bir hikaye ve senaryo olması da bunu destekliyor. Üstüne çok şey konuşulabilecek ve birçok analiz kasılabilecek basit yapılı bir film. Birkaç da temel mantık hatası dikkatimi çekti. Yani biraz ortada bırakan bir film. Güzel ama of aman allahım dedirtecek bir film değil. Aynı şekilde, herkesin izlemesi gereken ama efsane de denemeyecek bir film. Bakınca genel olarak Poor Things standardında.
Açıkçası klişe bir sektör ve ataerki eleştirisi olarak görmeyip genel bir mükemmeliyetçilik ve okb filmi olarak gördüğüm için beğendim diyebilirim. Genel olarak insan eleştirisi olup benim "İnsan olmak çok zor." lafımı akla getirir. En başından itibaren içine çekip merak uyandırıyor ama son sahnelerde artık bitsin dedirtmeye başlıyor ve grotesk sahneleri abartmaktan saçmalamaya başlıyor bence. Tabii ki böyle bir konunun sonu böyle olurdu muhtemelen ama onu da yönetmen düşünsün. Bana biraz Tarantino ya da yumuşak bir Lars von Trier'cilik oynayabileceği bir film yapmak istemiş gibi geldi. Rahatsız edicilik çekim teknikleriyle bile üst seviyede diyebilirim. Sinematografi, müzik kullanımı ve sahnelerin sadeliğiyle sanat filmi olduğunu da gösteriyor. Konunun sofistikeliğine ve çarpıcılığına rağmen sade bir hikaye ve senaryo olması da bunu destekliyor. Üstüne çok şey konuşulabilecek ve birçok analiz kasılabilecek basit yapılı bir film. Birkaç da temel mantık hatası dikkatimi çekti. Yani biraz ortada bırakan bir film. Güzel ama of aman allahım dedirtecek bir film değil. Aynı şekilde, herkesin izlemesi gereken ama efsane de denemeyecek bir film. Bakınca genel olarak Poor Things standardında.
