Sonradan deist/ateist olan arkadaşlar hayata dair heves/anlam vs gibi konularda kendini nasıl tatmin ediyorsunuz bana yardımcı olur musunuz?

Merhaba :)

Öncelikle konuya anlam aramayı bırakmakla başlayabilirsin.

Biyolojik olarak yaşam; insan türünün devamlılığını sağlamaktır diyebiliriz. Felsefi açıdan ise; yaşamanın absürd ve saçma olduğunu dönem dönem hepimiz düşünmüşüzdür işte böyle zamanlarda anlam aramaya başlarız. Oysa yaşam tekdüzelikten ibaret değil de nedir? Her günümüz neredeyse bir önce ki günümüzün aynısı değil midir? Peki ne yapacağız bunaltıya mı gireceğiz hayır tabi. Kendimizi gerçekleştirerek yaşamayı sevmeyi öğrenebiliriz. İnsanlığa faydalı alanlarda sorumluluk alarak hayatımızı renklendirebiliriz. Ne demiş Yaşar Kemal; ''Yaşamak direnmektir''

Ayrıca; ölümden sonra yaşam olduğuna inanmıyorum, ölümden sonrası, ölen kişinin geriye bıraktığı ölüm algısıdır. Ölen için artık algı diye bir şey olamayacağına göre acıya veya mutluluğa dair hiçbir şey hissetmek söz konusu olamaz. Doğmadan önce neredeydin hiç düşündün mü? Öldükten sonrasını da çok takmamak lazım diye düşünüyorum ama ölümü de her zaman hatırlamak gerek tabi.

Özetle; yaşamdan keyif almak istiyorsak kendimizi gerçekleştirmeliyiz yani kendimize özellikle eğitim anlamında yatırım yapmalıyız. Öğrenmekten vazgeçmemeliyiz ha bu arada yukarıda Mehmet Er adlı kişinin verdiği cevaba katılıyorum. Yolun sonu değil yolun kendisidir güzel olan.

Bizleri ölümden sonra başka bir hayatın oluşu rahatlatır. Ama kısmen rahatlatır. Mesela ben hiç bir şeye inanmıyorum bu da hayatı daha dolu dolu yaşamama sevdiklerime sıkı sıkı sarılmama dünyaya sanki bu son bakışmış gibi bakmama neden oluyor bu da beni mutlu ediyor herşeyi son kez yapıyormuşcasına yaşıyorum uykuya daltıktan sonra bir daha gözlerimi açmayacakmış gibi. Başta bir boşluk hissi oluşacak ama sonra geçecek ve daha mutlu ve güzel hissedeceksin.

İnansan da inanmasan da bir an gelip yıkılacaksın. Herşey her iki halde de anlamsız gelecek. Huzurun kaçacak, herşey boş gelecek, için daralacak kalbin/için parçalancak, umutsuzluğa düşeceksin her iki halde de. Eğer kalbin hissetmeyi biliyorsa bunlardan kaçış yok maalesef. Eğer bağnaz, atalarından aldığı mutlak ve katı bir inanç sahibi değilse, hissediyor, düşünüyor, sorguluyor, bilincini kullanıyorsa insan bunları yaşamak zorundadır ve yaşaması da çok çok doğal ve normaldir.

İnanmanın sana vereceği tek fark ise umut olacak.

Umut az şey mi hayır. Umut çok şey.

Umudu taşıman için neden var mı. Elbette var. İlk varoluş nasıl olduysa ikinci de var olabilir. Bu ciddi bir delil. Bunun aksinde ise savunulan argüman ise biz öncesinde hiç bir şey bilmiyorduk çünkü yoktuk, bizim yokluğumuz nedeniyle bizim için ne uzay ne zaman ne de başka hiç bir şey yoktu, bizden önceki geçen zamanlardan ve hiç bir şeyden haberimiz yoktu ve biz işte o duruma (yokluk durumuna) tekrar döneceğiz. Ama aradaki ilk varoluşun nedeni ve nasıl olduğu, yoktan ve yokluktan neyle ortaya çıktığımızı, yokluk durumunun nasıl evrene dönüştüğünü, yokluk durumunun zamanı ve uzayı nasıl ortaya çıkararak herşeyi ve o herşeye dair bütün kavramları, isimlerin nasıl ortaya çıkarabildiğini bu son argüman cevaplamadı ve es geçti. Bence hala umut taşımak için çok önemli olan ilk varoluş gerçeği hala önemli bir ayet/işaret/delil olarak duruyor. Her iki argümanda kıyasıya savunulabilir ama bence ilk varoluşun var olmasındaki üstünlüğe bir cevap verilmediği için üstünlük umuda yönelik olarak sürüyor.