Bir insanın gerçekten duyguları olmayabilir mi? Eğer duyguları yoksa o zaman bu ne anlama gelir?

Evet, bir insanın gerçekten duygusuz olması mümkündür. Bu durum, genellikle çeşitli faktörlere bağlı olarak gelişir. Örneğin, ağır travmalar, anksiyete bozuklukları ya da nörolojik sorunlar duygusal tepkilerin kaybına yol açabilir.

Bunun yanı sıra, antisosyal kişilik bozukluğu olan bireylerde de duygusuzluk sıkça görülür. Psikopatik bireyler tamamen duygusuz olarak tanımlanabilir; pişmanlık ya da empati gibi duyguları deneyimlemezler. Antisosyal kişilik bozukluğu içinde değerlendirilen bir diğer durum olan sosyopati ise, psikopatlardan farklı olarak belirli düzeyde duygusal tepkiler barındırabilir. Ancak bu duygular, normal bir insanınkine göre oldukça sınırlıdır.

Eğer bir insanın gerçekten duyguları yoksa, bu genellikle bir ruhsal ya da nörolojik bozukluğun göstergesidir ve bireyin çevresiyle olan ilişkilerini derinden etkiler.^[1][2]

Duygu insanın tercihine kalan bir şey değildir!

Etkiye tepkidir... Bu etkinin iç veya dış kökenli olmasının bir önemi yoktur. Neticede bizler ortaklaşmacı bir organizmayız.

Aynı zamanda bizleri kuşatan iç ve dış dünyaya açık alanız ve bundan kaçınma şansımız yok. Ki bizi biz eden hücrelerin çoğunluğunun türümüzle alakası bile yok, ortaklaştığımız ve karşılıklı çıkara dayalı genetik temelde uzlaştığımız ortaklarımızın.

Dolayısı ile tamamen kimyasal kökenli, etkiye tepki olarak tarif edilen duygunun bir insanda olmaması ihtimal dâhilinde değil.

Nitekim beynimiz bile bundan muaf değil ve başına buyruk bir otoriteden öte evrimsel sürece tabi, genetik kodlara dayalı sadece bir denge ve koordinasyon unsurudur ve tek bir amacı vardır; genetik kodlara sadakatin sürekliliğinin dengesini muhafaza.

Ancak hiçbir şey kusursuz değildir. Fakat bir şeyin kusurlu olması genele atfedilecek bir olağan durumun izahı olamaz. O olsa olsa evrimsel süreç itibarı ile bir hata olarak ve bir sağlık problemi şeklinde ifade edilebilir ki tedavisi de vardır.

Ancak burada dikkat edilmesi gereken ve kanımca en önemli şey, karşıdakinin duygularının olup olmadığının bizim tarafımızca ve öznel olarak değerlendirilip değerlendirilmediğidir. Belki de yanılan biziz… Belki de duygu denilen merete ne atfettiğimizdedir temel sorun. Yahut ifade biçiminin beklentilerimiz üzerinden ve beklenti kıstasımızın yeterliliği ön yargısı ile ön kabulünden de kaynaklı olabilir. Sadece bir ihtimal…Fakat dikkate değer bir ihtimal…Sevgiyle…