Nesneleri algılayan bizler var olmasak, nesneler var olur muydu?

Bu bir idealizm. En iyi savunucu kabul edilen George Berkeley. Ünlü sloganı ise "Esse est percipi" yani "Var olmak,algılanmaktır." Nesnelerin bizim algılarımızla var olması demek bizim algılarımıza muhtaç olması farklı biçimde dersek bizim algılarımız ve nesneler arasında bir bağlantımız olması gerektiğidir. Neden nesneler var olmak için bize bağlı olsun ? Bizim algılarımız gerçekliği gösterip,göstermeyeceğinden bile emin değilken; algılarımız bir nesneyi algıladıkça var olduğuna nereden emin olabilir. Bize bir idealist bunun karşısında şüpheci yaklaşırdı ve şunu derdi : "Yere bir kaya koyalım ve oradan uzaklaşalım. Kendimizi bir mağaraya kapatalım. Onun orada olduğundan emin misin ? Sen baktıkça var olması daha büyük ihtimal değil midir ?" 

Ben ise ne kadar olduğundan emin değilsem aynı derece de olmadığından da emin değilim. Ya da Samuel Johnson gibi şunu da yapardım: " Bir taşa vurursam canım yanar ve onu böyle çürütürüm." Algılamadığımız bir şey canımızı yakması bize bir kanıt gözükebilir ama Berkeley onu bu şekilde yanıtlar : " Sen algılamasan da Tanrı her şeyi algılamaya devam eder ve nesnelerin biz algılamadan da varlığını sürdürmesi böylelikle gerçekleşir." Derdi. Ama bu çok sarsılmaz bir cevap değil, Tanrı'ya inanmayanı hiçte tatmin etmez. Bir başka gelecek eleştiri şudur : Solipsizme yol açar. Kendi zihnimizden ve algımızdan eminiz ama öteki zihinlerden veya diğer insanların algılarından da emin değiliz. Ama bu belli olduğu üzere güvenilir veya uygulanabilir bir argüman değildir. Eğer böyle bir idealist ve solipsist olsaydı ne birinden korkar ne de birinden utanırdı. Çünkü hiç birinin kendi dışında var olduğuna inanamazdı. Ama bunu uygulayabilen çokta birini göremedik. Görüldü gibi bu ne sağlam ne de güvenilir bir argumandır.

"Eğer bir filozof saygımızı kazanmak istiyorsa önce dediklerini kendisi yapabilmeli." -Nietzsche

beni çok etkiliyen bir şey de vardı kusura bakmayın çok hatırlamıyorum bazı yanlışlarım ola bilir çoklu evren teorisinde de buna dayanak gösteriyorlardı insan dünyaya adapte oldugu için insanların renk aralıgı kısıtlı oldugu için ve diyer renk aralıklarını göremedigimiz için çoklu evrenleri vs. şeyleri göremiyoruz diyorlardı umarım açıklaya bilmişimdir yani şunu söylüyorum evrende çok fazla şey ola bilir ve biz göremiyoruzdur bizim için yoktur ama aslında ordadır yani ordadır.

Şahsi fikrime göre: evrende herhangi bir yerde varlığını bilmediğimiz bir kutu düşünelim. Bir şekilde biz onun farkına varana kadar aslında yok olduğunu, biz farkına vardığımızda ise var olduğunu iddia edebilir miyiz? Bu durumda olmayan bir şeyi nasıl algılarız? 

Eski insanları düşünelim: şuan bilimsel yollarla algıladığımız uzak evrene dair varlıkları bir zamanlar algılayamıyorduk. Bu durumda, o nesnenin veya varlığın olmadığı anlamına ulaşırız. Olmayan bir nesne nasıl beşeri algılarımızla fark edilebilir? 

Ben nesnenin, algılanmasın veya algılansın, evren içinde mevcutsa yani algılanma ihtimali varsa, var olduğunu fakat algılanmıyor ise bu var olma durumunun herhangi bir anlam ifade etmediğini düşünüyorum.

Bu soru bizi 'evrende her şey insanlar için yaratılmıştır' gibi sakat bir görüşe yönlendirebilir.Oysa  doğa-evren-şeyler,insan için orada değildir.İnsan umurunda da değildir.Hükmünü okur.İnsandan önce olanlar,dünya ve insan yok olduktan sonra da devam edecektir.Onların gerçekliği insanın varlığından ve insanın algılamasından bağımlı değildir.İnsan ve dünyası evren karşısında bir hiçtir.Algısıda,algılamaması da.