Vampir Yarasalar, "Arkadaşları ile" Yemeye Çıkmayı Tercih Ediyorlar!

Yeni bir araştırmaya göre, esaret altında bağlar oluşturan ve vahşi doğada bu "dostlukları" devam ettiren vampir yarasalar da birlikte avlanıyorlar ve birbirinden bağımsız olarak tüneklerinden ayrıldıktan sonra, yemek yerken tekrardan buluşuyorlar.

Araştırmacılar, geceleri yiyecek arama gezileri sırasında hareketlerini izlemek için, (bazıları daha önce birlikte esaret altında olan ve diğerleri sadece vahşi doğada yaşayan) 50 vampir yarasaya küçük bir "sırt çantası" gibi gözüken bilgisayarlar bağladılar. Gündüzleri Panama'da içi boş bir ağacı paylaşan yarasalar, geceleri yakındaki meralarda ineklerde açtıkları yaralardan kan içerek yemeklerini sağlıyorlardı.

İzleme verileri, vampir yarasaların bir grup olarak değil, ayrı ayrı yemek yemeye başladıklarını ve sosyal ilişkiler kuranların av sırasında yeniden bir araya geldiğini gösterdi. Araştırmacılar, bunun yemek üzerinde bir tür koordinasyon olduğunu tahmin ediyor.

Bulgular, tünekte "arkadaş edinmenin" sosyal olarak birbirine bağlı vampir yarasalar arasında daha fazla karşılıklı bağımlılık yaratabileceğini gösteriyor. Bu, birbirlerinin kan elde etmedeki başarısından faydalanabilecekleri ve diğer yarasa gruplarıyla gıda kaynakları için rekabet ederken güçlerini birleştirebilecekleri anlamına geliyor. Ohio Eyalet Üniversitesi'nde evrim, ekoloji ve organizma biyolojisi alanında yardımcı doçent olan, çalışmanın yazarlarından Gerald Carter şöyle anlatıyor:

Vampir yarasalarda bugüne kadar hep tünekte ne yaptıklarına baktık. Şimdiye kadar kimsenin bilmediği şey, bu sosyal ilişkilerin tünek dışında herhangi bir işleve hizmet edip etmediğiydi.

Merada tamamen farklı bir yarasa grubuyla etkileşimlerini anlamak, koloninin içinde neler olup bittiğini anlamamıza yardımcı olabilir. Tünekten her ayrıldıklarında savaşmak zorunda kalıyorlarsa bu, koloni içindeki işbirliği miktarını artırabilir.

Carter'ın laboratuvarında eski bir doktora sonrası araştırmacı olan ortak yazar Simon Ripperger, yiyecek arayan vampir yarasaların video ve sesini yakalayarak izleme verilerini tamamladı. Yarasaların bir kısmının bir inek üzerinde, diğerlerinin başka inekler üzerinde toplandığını, bazılarının farklı yaralardan içtiğini ve bazılarının yiyeceğe ulaşmak için kavga ettiğini gözlemledi. Ayrıca, yiyecek aramayla ilişkili spesifik bir vampir yarasa çığlığının ilk kayıtlarını da yaptı. Araştırma PLOS Biology'de yayınlandı.^[1]

Yüksek teknolojili yakınlık sensörleri, ekibe, vampir yarasaların vahşi doğaya döndüklerinde esaret altında kurdukları dostlukları nasıl sürdürdüklerine ender bir bakış vermişti.^[2] İki hafta boyunca, 50 vahşi ve eskiden tutsak dişi yarasaya yerleştirilen sırt çantası bilgisayarları, yaklaşık 400.000 tekil "toplantı" hakkında veri üretti. Bunlar, yeni çalışma için analiz edilen verileri oluşturdu.

Araştırmacılar, her iki yarasa grubunun yiyecek arama davranışlarını izleyerek, vahşi grubu bir kontrol olarak kullanabildiler ve aynı anda uzun süreli esaretin yarasaların avlanma yeteneklerine müdahale edip etmediğini ölçebildiler - ki durum böyle değildi.

Carter ve Ripperger, vampir yarasa "arkadaşlarının" yiyecek aramak için kullanabilecekleri, hiç koordinasyon yapmamaktan tünekten ayrılmaya ve grup olarak yiyecek aramaya kadar bir dizi olası yöntemi düşündüler. Yakınlık sensörleri, yarasaların tam olarak nerede olduklarına veya ne yaptıklarına dair ayrıntılı bilgi veremese de, yiyecek arama karşılaşmaları ve daha önce yayınlanmış veriler, esaret sırasında hangi yarasaların bakım yaptığı ve yiyecekleri paylaştığı konusunda oldukça inandırıcı bir hikaye anlatmak için bir araya geldi. Carter, şöyle anlatıyor:

Farklı senaryoların olasılığına baktık ve birbirlerinden bağımsız olarak tüneklerini yemlemeye bıraktıklarını gördük, ancak daha sonra bir ilişkisi olanlar bir şekilde birbirlerini buluyor ve sığır merasında ilişki kuruyorlar - ve bir çeşit koordinasyon kurduklarını düşünüyoruz.

Gündüzleri tünekte daha fazla yan yana vakit geçiren yarasalar, geceleri de dışarıda daha fazla vakit geçirdiler ve sosyal bağ belirtisi göstermeyen yarasalara göre daha sık yiyecek ararken birbirleriyle karşılaştılar. Yakın ilişkileri olan yarasalar arasındaki yiyecek arama karşılaşmalarının süresi de ortalama olarak daha uzundu. Ripperger şöyle diyor:

Düşünürseniz, daha uzun bir etkileşimin, tarafsız veya agresif olabilen kısa bir karşılaşmadan daha işbirlikçi veya yakın olma olasılığı daha yüksektir.

Kaydedilen sesler, vampir yarasaların sosyal davranışları hakkında başka bilgiler de sağlayabilir. Tünekler içinde aşağı doğru yayılan çığlıklar ve tartışmalar sırasındaki "vızıltı" çığlıkları daha önce belgelenmişti, ancak av sırasında kaydedilen, sıklığı artan ve ardından azalan çığlıklar bunlardan farklıydı. Ripperger, şöyle diyor:

Bir ineğin üzerinde yalnız olsalar bile ses çıkardıklarını görebiliyordum ve birbirlerine karşı sesler çıkarıyorlar, böylece beslenirken etkileşime girdiklerini söyleyebiliriz.