Ödüllü Soru Papağanları evde beslemek iyilik mi zulüm mü?

Muhabbet kuşlarını evde beslemek, bir yandan keyifli ve huzur verici bir deneyim olsa da, diğer yandan bu durumun hayvanın doğal ihtiyaçlarını tam olarak karşılayamadığını düşünmek beni hüzünlendiriyor. Kuşlar, doğası gereği özgürce hareket etmeye, güneş ışığına ve doğal çevreye ihtiyaç duyar. Ancak ev ortamında bu imkânlardan mahrum kalmaları, onlar için adeta bir tür hapis hayatına dönüşebiliyor.

Her ne kadar evde beslenen muhabbet kuşları sevgi dolu bir ortamda yaşasa da, doğal davranışlarını sergileme özgürlüğünden uzak kalmaları, onlar için bir eksiklik ve hatta acı verici bir durum olabilir. Özellikle göçmen bir kuş türü olan bu canlıların, içgüdüsel davranışlarını ev ortamında gerçekleştirememesi, ruhsal ve fiziksel sağlıklarını olumsuz etkileyebilir.

Elbette onlara sevgi ve ilgi göstermek, evde beslemek isteyenlerin niyetini anlıyorum. Ancak kendi keyfimiz uğruna onları doğal yaşam alanlarından uzaklaştırıp sınırlı bir çevrede tutmanın ne kadar doğru olduğunu sorgulamak gerekiyor. Belki de onların mutluluğu, özgürce uçabildikleri, doğayla iç içe olabildikleri bir yaşamda saklıdır. Bu nedenle, evde kuş beslemenin keyfini yaşarken, bir yandan da onların doğal ihtiyaçlarını göz ardı etmemek ve bu konuda daha duyarlı davranmak önemlidir.

Benim fikrimce bir hayvanın özgürlüğünün elinden alınmasıdır. Kafesler, kareler içine hapsolmuş hayvanların bizi sevdiğini düşünüyoruz amma onları öyle bir duruma sokmuşuz ki, onlar bize muhtaç olmuş. Hayvanları doğal yaşamlarından mahrum bırakmak nasıl bir hayvan severlik oluyor?!

Bir keresinde tanık olduğum bir olay var: Evimizin bahçesinde köpek besliyorduk. Bağlıydı. Tabi köy evi olduğu için tavuklara, çocuklara zarar vermemesi için bağlanmıştı oraya. Biz ona yaklaşınca kuyruğunu bulayıp bize doğru koşmaya başlıyordu. Yemek istiyordu tabikide. Annem ona yemek veriyordu vaktli vaktinde ama o aslında köpekleri hiç sevmiyordu. Tabi o zamanlar biz daha küçücük çocuklardık. Daha sonra havalar soğuyunca, sanırım 7-8 yaşlarında olan köpeğimiz soğuktan öldü. Çok ağladık. Yaşlandıkça bunu hatırlıyorum ve her seferinde ağlıyorum. Şimdi düşünüyorum da, o köpeğin aç olduğu zamanlara kim karar vermiş ki, biz onu o vakitlerde besleyelim? Ya da bize yuvasının sıcak olduğunu ve onlar hayvan bir şey olmaz dedirten şey neydi? Peki bu şeylere kim karar veriyordu? Elbette ki insan. Ben evde hayvan beslemeye karşıyım. Onların ihtiyaçlarını karşıladığımızı sansak da aslında onların neye ihtiyacı olduğunu biliyoruz: Özgürlük!!!