Klasik müzik dinleyenlerin olup bitenleri daha rahat karşıladıkları şeklinde bir genelleme yapmanın doğru olduğunu düşünmüyorum, ama klasik müziği çok seven ve şu sıralar dünyada olanlara oldukça sakin bakabilen biri olarak bu soruya kendimce yanıt vermek istedim.
Klasik müziği rahatlatıcı, sakinleştirici bir müzik olarak görmek çok tutarlı olmayabilir. Bu müziğin tarihteki genel hedef kitlesinin çoğu zaman Avrupa'nın seçkinleri olduğunu unutmayalım. Saray ortamında çalınacak bir müziğin elbette hem enstruman tınıları açısından hem de harmonik olarak neredeyse mükemmel olması şaşırtıcı değil. Osmanlı saraylarındaki orkestralara da "İnce Saz" denirmiş, çünkü zarif bir müziktir ortaya koydukları. Klasik müzikte işlenen konu ister acı bir aşk hikayesi olsun, ister dini duygular; kompozisyonlar neredeyse her zaman zariftir. Bu zerafet çoğu zaman oldukça derin çok sesli harmoniler ile ortaya çıkıyor. Farklı harmoni öğelerinin ardarda dizilimi de kompozisyonlara gerçek karakterini veriyor.
Gerçek anlamda klasik müzik sever birini de tamamen kendi bakış açımdan tanımlayacak olursam; bu kişi ödev yaparken youtube'tan Vivaldi 4 mevsim dinleyen yeğeniniz değil, cep telefonundan "Adagio for strings" çalan teyzeniz değil, size msn messenger üzerinden Bach - Air yollayan lisedeki aşkınız da değildir. Bu türün gerçek takipçileri, müziğin içindeki mimari ve hikaye ile bütünleşebilen, sadece melodileri değil fakat müziğin harmonik dokusunu da içselleştirebilen, bu eserlerin tarihsel hikayelerine ve bestecilerine de kıymet veren insanlardır.
Yukarıdaki sorunun önermesini (klasik müzik dinleyenler olayları sakinlikle karşılar..) belki biraz destekleme açısından şöyle bakabiliriz bu duruma: eğer harmoniyi şu anda olanlar, kompozisyonun genel yapısını da bir süreç olarak düşünürsek; 60 kişilik bir orkestranın tüm notalarını içselleştirip 40 dakikalık bir hikaye ile bütünleşebilen bir insanın hem anlık hem de daha uzun süreçler açısından analiz yeteneği belki daha iyi olabilir. Bir harmoni ne kadar gergin ve belirsiz olursa olsun, çok büyük ihtimalle daha stabil bir harmoniye çözülecektir. Bazen Mozart eserlerindeki gibi 2 dakikada olur, bazen de Wagner dokunuşlarıyla 3 saati bulabilir belirsizlikler ve çatışmaların çözülmesi. Dinleyiciye rahatlık verici stabil harmonileri pek kullanmayan, hikayesini alışıldık şekillerde anlatmayan Stranvinski bile ama iyi ama kötü bir yere bağlar hikayenin sonunu.
Bir Wagner sever olarak, şu sıralar global olarak yaşadığımız sorunların 2 dakikada sonuca kavuşmayacak derecede büyük olduğunu düşünüyorum. Ama bu hikaye de bir şekilde sona erecek. Hikayenin bir parçası olmaktan yakınmak yerine, acısıyla tatlısıyla süreci yaşayın!
