Van Allen kuşağını geçebilir miyiz?

Kuşakların mesafesinden de anlayabileceğiniz üzere, bu yüksek enerji parçacıklarına sahip kuşaklar, bazı uydularımız ve uzay görevleri için tehdit eden bir doğa olayı olma potansiyeline sahiptir. Öyle ki, bazı komplo teorisyenlerince hem insanlı Ay Görevleri'nin, hem Mars veya Jüpiter gibi gezegenlere yaptığımız insansız görevlerin, hem de uydu teknolojilerinin imkansızlığı ile ilgili bir argüman olarak Van Allen Kuşakları kullanılmaktadır. Elbette ki, bu komplo teorilerinin bilimsel bir geçerliliği bulunmamaktadır ve tamamen hatalıdır.

İddia: “Astronotlar yolculuk sırasında Van Allen radyasyon kemeri ve galaktik çevre radyasyonu sebebiyle hayatta kalamazlardı. Kameralardaki filmler de radyasyondan dolayı kararırdı.”

Van Allen kemerleri genel olarak "iç kemer" ve "dış kemer" diye iki kısımdan oluşmaktadır ve Güneş'ten gelen partiküller Dünya'nın manyetik alanı içerisinde hapsolunmaktadır. En tehlikeli olanı içteki kemerdir, ama buna rağmen Apollo uzay aracı iç kemeri birkaç dakikada ve dış kemeri de bir buçuk saatte geçmiştir. Uzay aracındaki alüminyum gövde astronotları iyonlaşan radyasyondan korudu. Apollo Görevleri için Van Allen radyasyonunun çok zararlı olduğu iddiaları bizzat onları keşfeden Dr. James Van Allen tarafından çürütüldü. Alınan radyasyon oranının nükleer enerji alanında bir sene boyunca çalışanların aldığı radyasyon oranına yakın olduğu söylenebilir. Ancak ortada herhangi bir risk yoktu, üstelik bir kişinin radyasyon hastalığına yakalanması için 100-200 rem, ölmesi için de 300+ rem dozajı gerekirdi, oysa astronotların aldığı radyasyon oranı 1 rem idi. Kameralara gelince, film metal konteynerlerde tutulduğu için bulanıklaşma önlenmişti.

[Lütfen kaynaklardan daha fazla bilgiye ulaşın.]