Göl İnsanları

Göl İnsanları'nda yer alan ilk dört öykü önce bir gazetede tefrika edildi. (1940-41), sonra iki kez kitap olarak basıldı (1955-1958). Nazım Hikmet, "Göl İnsanları Türk edebiyatının en güzel dört hikâyesi olarak kalacaktır." derken, kitabın bu ilk haline atıfta bulundu. Tahir Alangu da öyle: "Göl İnsanları'ndaki kişilerin hepsi köylüdür. Kitaptaki dört büyük hikâyeye, kişileri yönünden bir çekicilik veren şey, buradaki köylü tiplerinin, bizdeki magazin edebiyatının bol bol kullandığı klişe olmuş tiplerden çok başka niteliklerle belirlenmiş olmalarıdır. (...) Yazarın, dışardan kolayca görülüp anlaşılamayacak, bütün tarihi oluş ve evrimi, iç yapısı, sorunları, bütün toplum ve moral ilişkileriyle bir kapalı kutu olan köylüyü anlatabilmek için, onların arasında uzun zaman yaşadığı, sabırlı bir gözlem, derleme ve araştırmadan sonra yazdığı anlaşılmaktadır."

Kemal Tahir, dokuz yıl sonra yapılan üçüncü baskıya dört uzun öykü daha ekledi. Ama önceki öykülerin diline hiç dokunmadı. Böylece getirdiği güzel öykülerin yanı sıra yazarın dil alanındaki gelişmelerini de sergileyen ilginç bir yapıt ortaya çıktı.