Kendini Bilmeyen Organımız Beynimiz

İnsan beyni, evrendeki en karmaşık organlardan biri olmasına rağmen şaşırtıcı bir gerçeğe sahip. Beyin kendi varlığını hissedemez. Düşüncelerini, duygularını, hareketlerini, hayal gücünü üreten organın kendisi, dokunmayı, sıcaklığı, basıncı ve acıyı algılayamaz. Beynin içinde hiç bir ağrı reseptörü yoktur. Bu yüzden beyin kesilse, delinse bile hiçbir şey hissetmez. Ameliyatlarda insanların beyinleri açıkken uyanık kalabilmesinin sebebi budur. Beyin kendisine yapılan müdahaleyi algılayamaz çünkü hissetme yeteneği yoktur.

Bu tuhaf durumun sebebi aslında evrimseldir. Beynin görevi dış dünyayı anlamaktır, gözden gelen ışığı, kulaktan gelen sesi, deriden gelen dokunmayı ve vücudun içinden gelen milyonlarca sinyali işler. Fakat kendi dokusunu hissetmenin hayatta kalma açısından hiçbir avantajı olmadığı için evrim beynin içine duyusal reseptör yerleştirme ihtiyacı duymamıştır. Sonuç olarak beyin, vücuttaki tüm duyuları yöneten merkez olmasına rağmen kendisi tamamen duyusuz bir dokudur.

En ilginç kısım ise beyin kendisini hissedemediği için, kendi varlığını bile doğrudan algılayamaz. Yani ben varım dediğimiz şey, beyinden gelen bir duyusal bilgi değildir. Tam tersine, beyin kendisi hakkında bir tahmin yürütür. Gelen düşünceler, hafıza, duygular, nöronların ateşlenme şekilleri ve davranış örüntülerine bakarak bunu yapan bir merkez olmalı, o da benim sonucuna ulaşır. Beyin, varlığının kanıtını dış dünyadan değil, kendi ürettiği sinyallerden çıkarır. Kısacası beynin kimliğimiz hakkındaki tüm bilgisi, kendi içinde oluşturduğu bir modelden ibarettir.^[1]

Bu yüzden bilim insanları beynin bu durumunu beyin kendini anlamaya çalışan tek organ ama bunu yapmak için gerekli duyuların hiçbirine sahip değil olarak açıklar. Dünyayı anlamayı başaran bu olağanüstü organ, paradoksal bir şekilde kendi gerçekliğini asla doğrudan deneyimleyemez. Sen dünyayı hissedersin, ama seni var eden organ kendisini hissedemez. Bu da insan beynini biyolojideki en gizemli yapılardan biri haline getirir.^[1]