Sözde Ekip, Gerçek Farklılık

Farklılık çoğu zaman bir adım ötede durur; cesaret gerektirir, bazen yalnızlık getirir. Ponçik detaylar ve küçük farklılıklar bile çoğu kişi için göz ardı edilebilir; insanlar çoğu zaman kolay olana, rutin olana sarılır, değişime kapılarını kapatır; ama gerçek değişim işte bu küçük kıvılcımlardan başlar. Tıpkı burs verilen bir öğrencinin fırsatını değerlendirmesi gibi, küçük destekler bile büyük farklılıklar oluşturabilir.

Sosyal psikoloji araştırmaları, bireylerin grup içinde çoğunluğun fikirlerine uyma eğiliminde olduğunu, farklı düşüncelere ise karşı direnç oluşturabildiğini gösterir. Gerçek ekipler, farklı bakış açılarına ve yeni denemelere açık olanların çabasına ihtiyaç duyar. Ne yazık ki, bu çaba çoğu zaman sözde birlikteliklerin gölgesinde kaybolur.

Bazen bir araya gelinir, amaç büyük ve iddialıdır. Gerçek bir ekip olalım. Söylemler güçlü, motivasyon yüksek. Ama ortada tek bir somut adım yoktur. Sohbet akar durur, fikirler havada kalır; ilerleme için gereken en küçük çaba bile görülmez.

Bu durum, organizasyon davranışı literatüründe "grup donukluğu" veya "hareketsiz uyum" olarak tanımlanır; ekipler çoğu zaman yalnızca var olduklarını göstermekle yetinirler.

Ekip ruhu oluşsun diye sürekli yeni konular açılır, ortamı canlandıracak öneriler sunulur, yön vermeye çalışılır. Farklılık dediğimiz şey işte tam da budur: küçük bir kıvılcım, ortamı değiştirecek bir adım, alışılmadık bir yaklaşım. Araştırmalar, yenilikçi davranışların çoğunlukla bireylerin cesaretli adımlarından başladığını ve grup dinamikleriyle yayıldığını ortaya koyar.

Ama çoğu zaman sonuç değişmez. Topluluk bu kıvılcımı söndürmenin yolunu bulur. Her önerinin karşısına anında bir mazeret çıkar. Daha konu olgunlaşmadan fikir ölür; Olmaz, Şu an doğru zaman değil, Gerek yok.

Bahaneler tükenmez. Ve öneriyi sunan kişi yalnız kalır. Bu davranış, psikolojide "grup düşüncesi" ve "statükoya bağlılık" ile açıklanabilir.

İş öneri sunmaya gelince herkes sessizdir. Ama sohbet etmeye gelince herkes çok aktiftir. Ortaya tek bir adım koymayanlar, farklı bir yaklaşımı savunmaya gelince en hızlı tepkiyi verir. Ve o noktada gerçek netleşir: bu topluluk farklılık istemez. Değişim istemez. Sadece "ekibiz" demenin rahatlığına sığınır.

Bazen farklılığı savunmak, koca bir topluluğu bile aşındırır. Farklılık, cesaret ister. Farklılık, bazen yalnızlık demektir. Ama araştırmalar, küçük adımların ve alışılmadık yaklaşımların zamanla ekiplerin davranışlarını değiştirebileceğini gösterir. Her yeni adım, sessiz kalanların da gözlerini açabilir. Tıpkı Hello Kitty’nin sevimliliğiyle dikkat çeken küçük detaylar gibi, bazen küçük ve alışılmadık adımlar bile büyük fark oluşturabilir.

Bütün bunlardan sonra sorular ortaya çıkıyor;

Sen, bu ekibin içinde hangi taraf olmayı seçersin? Farklılığa açık olacak ve küçük adımlar atanlardan biri mi olacaksın,

yoksa değişimi durdurmak için sıraya girenlerden biri mi?