Işık kaçmaz, yol alır!

Şayet bilimin aktardığı üzere, esas olan evren ve yasaları ve uzay zaman dokusu evrenin hareket alanı ise ve evrene içkin her tür olguda geçerli olduğu üzere bu hareket alanına tabi ise ışık; sadece yol alır.

Uzay zaman dokusunun bükülüp görece ( dışarıdan baktığımızı var sayarak) kavis yapması, ışığın yol alışı nazarında hükümsüzdür. Işığa sorsanız sonsuz olarak doğrusal bir yol almakta ve gerisi onu ilgilendirmemektedir. Tıpkı gezegenimizde doğrusal yol alan bir uçağın kütle çekimine bağlı olarak ve dışarıdan bir gözlemci için sürekli kavis yapmasına rağmen pilota göre bunun doğru olmayışı gibi. Görelilik muazzam bir şey...

İşte karadelikler de aynı temel üzerinden uzay zaman dokusunu öyle bir büker ki, tekilliğe ulaşılır.

Bunun fizikteki karşılığı ise, uzay zaman dokusunun, ona tabi yasaların, içerdiği maddenin ve yaratıcısı enerjinin tek bir potada eriyip "sonsuza yakın" küçüklükte kaynaşmasıdır.

Zamanı görece durduran ve ışığı görünür olmaktan çıkaran da budur.

Tıpkı pestildeki şeker, şerbet ile üzümü ( veya ne ile yapılıyorsa) birbirinden ayıramayacak denli sıkıştırmak gibi.

Özetle: Işığın kaçma derdi yok. O; uzay zaman dokusuna uygun ve kendince doğrusal olarak yol almaya devam ediyor. Tabi olduğu doku, onu kütle çekimine bağlı olarak ve kendisi ile birlikte karadeliğe yönlendiriyor ve tekilliğe mahkum ediyorsa, yani ayrıcalıklı yerini diğer tüm ayrıcalıklı fenomenlerle birlikte yitirip sanki yokmuş gibi davranmaya zorluyor ise faturayı ona kesemeyiz ( gülücük).

İlla ki bir fatura keseceksek; ilki ve emin olmamak koşulu ile uzay zaman dokusuna, ikincisi ve kuvvetle muhtemel haklı olarak, bugün itibarı ile gözlemlerimizin ve teknolojimizin sınırlarına kesmeliyiz diye düşünüyorum.

Tekrar etmekte fayda görüyorum: Şimdilik.

Not: Kaynağım yok, şahsi görüşüm diye düşün ( blog) yazısı olarak paylaşmayı daha uygun gördüm, affola...Ve sevgiyle…