Otuz yılı aşkın bir süredir akademisyenler, postmodern felsefenin çatısı altında, hakikati, artık entelektüel zihinlerin inanmayacağı büyük anlatıların bir türü olarak itibarsızlaştırmaktalar. Naif ve/veya baskıcı olmakla suçlanıp reddedilen tekil hakikatin yerine, kabul ettirdikleri yeni sağlam entelektüel inanç ise, her zaman çoğul ve göreceli olan hakikatlerdir. Postmodernizmin görecelilik ilkesi çerçevesinde, hakikat, onu yapan kişiye göre değişmektedir. Evrensel bir hakikat oluşturmak için kendimize özgü olanın dışında hiçbir pozisyon yoktur.