Uzaklaşmak Arzusu…
Hem de her şeyden. Hem de sesin dahi yankı bulamayacağı bir ortamda. Hem de gözlerimiz kapalı ve ışığı sarhoş edici, geri çağıran, kendine çeken etkisine kapalı. Hem de kendi göbek bağını kendi kesen ve her şeye kapalıyım anlamında kendini sararak. Yalnız, yapayalnız. Fakat üşümüyoruz, iç sıcaklığımız hala aktif… Bazen fikirler sıralı geldiğinde bir miktar enerji kaybediyor ve serin hissediyoruz. Buraya kadar cidden çok hoş bir betimleme.
Daha hoş olanı ise genetiğimizin, kendisinin kapsadığı alanı da kendinden ve içinde varmış gibi içselleştirip bütünleştirmesi güzel hilesi… Her şeye rağmen dışarıdan bütünü görmenin değil salt, aynı zamanda kapsamanın da verdiği huzur. Hem hiçbir bedensel halinizle orada değilsiniz hem de o bedenin yarattığı her duygu ile hala oradasınız. Tek fark: Geçici de olsa yaşamınızın patronu bir tek sizsiniz.
Evet ben de yaşıyorum… Genel itibarı ile soluklanma, nefes alabilme olarak da bilinen uzaklaşma arzusu hepsi bu. Bu süreci başarı ile tamamladığımızda, yeniden doğmuş olarak, dostlarımıza ve topluma daha çok üretken, pozitif ve güçlü döneriz.
Ancak her şeyde olduğu gibi bununda kötü bir tarafı var: Patronun biz olduğunu unutur ve bir defalığına bile ipleri onun eline verir isek, uzay boşluğunda, galaksiler arası başıboş bir göktaşı gibi dolanır dururuz ve mutlaka ama mutlaka ilk maddi temelli yapı ile buluşmamız bir çarpışma şeklinde olur. Aman ha dikkat. Sevgiyle…
