Kendinizi yazma yoluyla geliştirme süreciniz nasıldı, bu alışkanlığı nasıl sürdürdünüz ve hangi yöntemler sizde en etkili oldu?

Yazmak bir alışkanlık değildir. Bir hobi ya da düzenli hale getirilecek bir iş hiç değildir. Yazmak...

Bir iç sancıdır.

Yani sen her gün ‘oturayım da biraz yazayım’ diyorsan, henüz yazmıyorsundur.

Yazmak, sadece elinle değil, acınla yapılan bir şeydir.

Çünkü gerçek yazı; ihtiyaçtan değil, zorunluluktan doğar.

Bir şey seni içeriden kemirir de susamazsın artık kelimeler dökülmek zorunda kalır.

Yazı, defterini değil, kendi içini parçalamaktır.

Yazı bir cevap değildir; çoğu zaman cevapsızlığın bizzat kendisidir.

Rutinler, planlar, alışkanlıklar... bunlar egzersiz içindir. Yazı ise yara yerinden çıkar.

O yüzden yazmayı sevmekle yazmak aynı şey değildir.

Gerçekten yazan biri, yazmayı sevdiği için değil, yazmadan yaşayamayan biridir.

Tavsiyem, yazacağın düşünce hakkında o düşüncenin kavramlarını elinle al bir tarafa köy sonra o koyduğun kavramları daha da aç, bunları yaparken konuş aynı zamanda da, bu sayede ne yazacağın konusu hakkında fikrin kesinleşir. Bir nebze de olsa.

Öncelikle ben yazmaya ilk başladığımda kendimi yazma ile geliştirmeyi hedeflemek yerine daha çok duygularıma başka açıdan bakmak istedim ve onların bana daha sonra nasıl hissettirdiğini gözlemlemek istedim. Açıkçası insan daha çok stresli iken ya da duygusal olarak kötü hissettiğinde yazma ihtiyacı duyuyor. Geriye dönüp baktığında ne kadar değiştiğini her an fark edeceksin. Çünkü değişmeyen tek şey değişimin kendisidir. Yazmaya başladığında, o anda hislerini, deneyimlerini o satırlarda bir düzene koyabildiğinde zihnini de aynı şekilde bir düzene koymuş, berraklaşmış hissedeceksin. Böylece gelişmiş olacaksın. Ben düzenli yazmıyorum ama yazdığım her an iyi hissettiriyor. Rahatlamış ve o duygu, stres yoğunluğundan korunmuş gibi... Senin de aynı hatta daha iyi sonuçlar alacağına eminim. Kendisini geliştirmek isteyen herkese başarılar diliyorum.