Süreç mi daha önemlidir sonuç mu?

Yol mu yürüyüş mü?

Bunlar birbirinden ayrılabilecek olgular değil, aksine birbirini bütünleyen olgular.

Bu, tıpkı yanlış yolda doğru adımın yahut doğru yolda yanlış adımın olumlu sonuç-varış üzerinde hükümsüz oluşu gibi.

Belki de bunu daha net açıklayabilmek için matematiğe başvurmalıyız. Eksi ile artının veya tersinin toplamı eksiltendir. Eksi ile eksinin toplamı da öyle. Bir tek artı ile artının toplamı arttırandır.

Dolayısı ile bunu yaşama indirgediğimizde çok farklı sonuçlar elde edemeyiz. Yanlış giden bir süreçten doğru bir netice alamayız. Alsak bile, ya büyük bir rastlantıdır ki arkasına baktığımızda sürece ve vesilesi ile sonuca etki eden mutlaka başka zıt etkenler görürüz.

Buradaki temel mesele neden sonuç ilişkisini doğru sıralamaktır. Sonucun nedenden önce gelebileceğinin ön görüldüğü tek alan atom altı dolanık parçacıklara özgüdür ve kesin değildir. Ancak biz gibi makro evrenin alt bileşeni olan toplumsal varlıklar için neden-sonuç sistematiği hala yaşamsal.

Bunu bugün itibarı ile aştığını iddia eden yegane felsefe egemen sistemin pragmatizm felsefesidir ve hiçbir etik ilke, doğru kaygısı taşımadan “amacıma hizmet eden her yol mubahtır, benim için yolun hükmü yoktur, sonuç esastır” der ve noktayı koyar.

Bu nokta koyuş özelde noktayı koyana netice itibarı ile avantajlar sağlasa da , toplamda meşru, doğru vb. olmayan bir sürecin, meşru, doğru olmayan neticelere mahkum olduğunu bugün dünya genelinde acı, kan ve gözyaşı ile ve bütün dünya halkları deneyimlemektedir. Sevgiyle…

Merhaba, elimden geldiğince yorumlamaya çalışacağım. Ancak yine de şunu başta söylemeliyim ki sonuç, gerçekten disipline edilmiş sürecin ürünüdür.

Kendi hayatımda da belirli hedefler ortaya koydum koyuyorum ve o hedeflere giden yolculukta iniyorum, çıkıyorum, metod değiştiriyorum. Ama hedefe gözümü dikmekten vazgeçmiyorum.

Süreç benim için her ne kadar bir gerisayım olsa da geriye sayanın şu anın değil geleceğimin olduğunun farkındayım.

25 yaşındayım. Geçen yıl kendi sebeplerimden dolayı hali hazırda okuduğum bölümümü dondurup bu yıl tekrar üniversite sınavına hazırlanıyorum. Aslında altı yıl önce olmam gereken yerden, insanların tazecik zihinleriyle, gencecik yaşlarında can hıraç geleceği için mücadele verdiği “mevziiye” dönüp oradan yazıyorum bunları. Benim için süreç bitti aslında. Süreç geçti. Şuan kolay kolay ikinci üçüncü üniversitesi olmadığı sürece gittiği yolunun sonunu düşünüp kendisine tali bir yol yaratıp herşeyinden taviz vererek bu yola baş koyan kendim gibi görmedim. Kendimi büyüksemek için değil bu sözlerim. Asla öyle de anlaşılmasın. Burada demek istediğim süreç yine yeniden yaratılır. Ancak sonuç biriciktir. Varacağın noktaya hala varmadıysan gittiğin yola razı olmaya değer mi önce bunu düşün. Ben düşündüm, bana mantıksız geldi ve neden daha iyisi olmasın ki dedim.

Ben bu yola tekrar çıktığımda bana okumam önerilen bir kitap vardı aşağıda kaynakça olarak belirtiyorum. Okumanı tavsiye ederim. ^[1]

Bence süreç daha önemli. Ben resim çizen birisiyim. İlk başlarda tuvale çizdiğim resimlerin sonucu pek iyi değildi. Ama o süreçte kendi kendime pek çok şey öğrendim. Ve her tuvale çizdiğim resim bir öncekine göre sonucu daha iyi olmaya başladı. Ama iyi olmasının sebebi süreçten çıkardığım dersti. Kısacası süreçten ne kadar çok şey öğrenirsek , ders çıkarırsak sonuçta o kadar güzel olur. Sonucun olmasını sağlayan şey süreçtir.

Süreç daha önemlidir çünkü süreç aşamasındaki yaptığın şeyler senin sonucunu etkiliyor ama bazılarına göre sonuç olur çünkü onlar direk göz kararı sonuç derler ama bence süreç daha önemli

iyi günler dilerim